Είναι ένα κομμάτι νεόκοπων ψηφοφόρων του Σύριζα που μεταπήδησε σε αυτόν στις τελευταίες εκλογές, έχοντας μια διαφορετική κουλτούρα και βαθμό πολιτικοποίησης απο αυτήν των παλιότερων ψηφοφόρων του, των ¨κλασσικών¨ ψηφοφόρων της αριστεράς.
Η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων, όντας ψηφοφόροι μέχρι πρότινος του παλιού δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, έκαναν ενα ποιοτικό άλμα εγκαταλείποντας το διεφθαρμένο και βαθιά πληγωμένο απο την σαραντάχρονη διαχείριση του πολιτικού συστήματος τελευταία και απο τα μνημόνια δικομματισμό, επιλέγοντας τον Σύριζα που ήταν πολιτικά άφθαρτος, διακήρυσσε ¨αντιμνημονιακή¨ πολιτική μέσα στα πλαίσια όμως της ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής ένωσης....
Η ηγεσία του Σύριζα απόδειξε οτι μόνο αυτό το κομμάτι των ψηφοφόρων του αφουγκράστηκε και σεβάστηκε, στην ουσία δεν θέλησε να προδώσει τα όρια στα οποία ήταν διατεθειμένοι αυτοί οι ψηφοφόροι να φτάσουν, τα οποία ήταν οριοθετημένα αυστηρά μέσα στην ζώνη του ευρώ και ξερό ψωμί!
Ο στόχος μιας μικρής μερίδας της ηγεσίας του Σύριζα ήταν απο πολύ νωρίς συγκεκριμένος και προδιαγεγραμμένος.
Ήρθαν να καλύψουν το πολιτικό κενό που άφηναν οι δυο προηγούμενοι μεγάλοι παίκτες για 40 χρόνια στη πολιτική ζωή της χώρας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αναπλάθοντας και αναδημιουργώντας ενα νέο πόλο πολιτικής συσπείρωσης υπό την ηγεσία του χαρισματικού ηγέτη που θα μπορούσε να διαχειριστεί την κυβερνητική εξουσία για τα επόμενα χρόνια, μέχρι να ετοιμαστεί η επόμενη νέα γενιά διαχειριστών του.
Η πλήρης μετάλλαξη του Σύριζα επιβλήθηκε βίαια όταν ο Α. Τσίπρας υπόγραψε το μνημόνιο και θέλησε να το επιβάλλει και στο σύνολο του κόμματος του. Με την παραίτηση της κυβέρνησης του και την αναγκαστική προκήρυξη των εκλογών θέλησε να λύσει τις ¨διαφορές¨ του με την αριστερή ριζοσπαστική πτέρυγα του κομματος του, την οποία ώθησε σε αναγκαστική έξοδο και την πλήρη αποστασιοποίηση της απο την εφαρμογή ενός νέου μνημονίου.
Η απογύμνωση του Σύριζα απο κάθε στέλεχος και μέλος με αριστερή, ριζοσπαστική, αγωνιστική, φιλολαϊκή και κινηματική φυσιογνωμία και λογική, τον καθιστά πλέον ενα κακέκτυπο ¨συνασπισμού ριζοσπαστικής αριστεράς ¨. Η δημαρ-ποίηση και πασοκ-ποίηση του, για να μιλήσουμε με γνωστούς όρους, η πλήρης συστοίχιση του με τις καθεστωτικές, διαχειριστικές δυνάμεις, η αποδοχή και εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, δεν είναι ούτε αριστερή ούτε ριζοσπαστική ούτε φιλολαϊκή πολιτική.
Είναι μια απο τα ίδια , είναι το ίδιο φαγητό σερβιρισμένο απο διαφορετικό σεφ, και απο αυτό ο λαός έχει χορτάσει.
Το δίλημμα για τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, παραμένει και είναι πολύ συγκεκριμένο.
Απο τη μια μεριά είναι η εφαρμοζόμενη μνημονιακή πολιτική, της λιτότητας, των υποτιμήσεων και της υποταγής, την οποία πρεσβεύουν και υπηρετούν η ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ, ΧΑ, με πρόσφατη μεταγραφή και του ΣΥΡΙΖΑ, και απο την άλλη όλες οι δυνάμεις που αντιμάχονται τα μνημόνια και τις πολιτικές που τα δημιουργούν και τα επιβάλλουν.
Η πιο πρόσφατη επίσημη καταγραφή της λαϊκής θέλησης γι αυτο το δίλλημα υπήρξε στο δημοψήφισμα του Ιούλη, που έδωσε 61% ΟΧΙ στα μνημόνια και την υποταγή, το οποίο αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη και στόχο για να εκφρασθεί και πολιτικά σε αυτές τις εκλογές απο το νέο μετωπικό σχήμα που δημιουργείται απο αριστερές, ριζοσπαστικές, αντικαπιταλιστικές και κινηματικές δυνάμεις, την ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.