Πριν δω τη ταινία, αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που παρακίνησε τον Γιάννη Κολόζη, ώστε με προσωπική παραγωγή, (φαντάζομαι δυσβάστακτη για έναν νέο σκηνοθέτη), να ταξιδέψει μέχρι την "άκρη του κόσμου" στο νότιο άκρο της Χιλής, εξιστορώντας με την κάμερα του την επιστροφή στη πατρίδα μετά από 38 χρόνια, ενός 17χρονου αυτοεξόριστου νέου.
Η ταινία που είδα χθες στην Αλκυονίδα, συνολικά στάθηκε πάνω από τις προσδοκίες μου! Τo Un Condor (τηρουμένων των αναλογιών), αποδείχθηκε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με δυνατή ροή και λόγο, (μέσα από την αφήγηση του Sergio Contreras) που γυρίστηκαν κατά 100% από τον σκηνοθέτη, χωρίς δηλαδή να χρησιμοποιήσει κάποιο αρχειακό υλικό, καταγράφοντας με την κάμερα του το ταξίδι επιστροφής στη Χιλή, μετά από 38 χρόνια εξορίας, τις συναντήσεις με συγγενείς και φίλους.
Ταυτόχρονα μέσα από αυτό το οδοιπορικό και παράλληλα, βλέπουμε αυθεντικές σκηνές από την καθημερινότητα των σύγχρονων Χιλιανών, με εξαιρετική ορισμένες στιγμές φωτογραφία δεμένη με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση.
Ήταν τελικά ένα θέμα και μια ταινία που "μιλάνε" στον θεατή, αρκετά πολιτικοποιημένη χωρίς υπερβολές προπαγάνδας, ενώ αφήνει αρκετά μηνύματα γι' αυτούς που θέλουν να τα πάρουν.
Ταυτόχρονα μέσα από αυτό το οδοιπορικό και παράλληλα, βλέπουμε αυθεντικές σκηνές από την καθημερινότητα των σύγχρονων Χιλιανών, με εξαιρετική ορισμένες στιγμές φωτογραφία δεμένη με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση.
Ήταν τελικά ένα θέμα και μια ταινία που "μιλάνε" στον θεατή, αρκετά πολιτικοποιημένη χωρίς υπερβολές προπαγάνδας, ενώ αφήνει αρκετά μηνύματα γι' αυτούς που θέλουν να τα πάρουν.