Διαβάζοντας την ανακοίνωση της διοργάνωσης του Μαραθώνιου φωτογραφίας, (Athens Photo Μarathon) , ενθουσιάστηκα με την ιδέα και τον τρόπο που αυτός γινόταν και δήλωσα αμέσως συμμετοχή. Ήταν πολλοί αυτοί που σκέφτηκαν έτσι, αφού φτάσαμε τελικά να είμαστε 1500 συμμετέχοντες ενώ έμειναν εκτός διαγωνισμού και αρκετοί άλλοι που θα ήθελαν να συμμετάσχουν.
Από το πρωί της Κυριακής 25/9 άρχισαν να φτάνουν οι διαγωνιζόμενοι στο Μουσείο Μπενάκη, που ήταν ο τόπος συνάντησης και γύρω στις 12:30 ο αίθριος χώρος είχε γεμίσει από νέους και νέες στην τεράστια πλειοψηφία τους, ενώ υπήρχαν και οι εξαιρέσεις του κανόνα, οι κάπως ...μεγαλύτεροι σε ηλικία "νέοι"!!
Αφού έγινε η διαπίστευση των διαγωνιζόμενων, ήρθε η ώρα να δοθούν τα 4 θέματα τα οποία, όπως αναφέρονταν στο σκεπτικό του διαγωνισμού, θα έπρεπε σε διάστημα έξι ωρών,
να προσεγγίσουν μέσα από τη δική τους οπτική, την πόλη που ζούνε, την πόλη που αλλάζει, με άλλο βλέμμα, με διάθεση για πειραματισμό, έκφραση και δημιουργία.
Τα 4 θέματα ήταν:
1. ΤΟΠΟΙ ΜΝΗΜΗΣ
2. ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΙΧΝΗ
3. ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΛΑΘΩΝ
4. ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΤΙΤΛΟ.
Το δικό μου κίνητρο για συμμετοχή, δεν ήταν ασφαλώς η ανταγωνιστική πλευρά του διαγωνισμού, αλλά η χαρά και η αίσθηση της συμμετοχής και της δημιουργίας σε μια προσπάθεια που αναδεικνύει μέσα από την τέχνη της φωτογραφίας, διάφορες πλευρές και προβλήματα που ζούμε και αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
Έτσι διάλεξα τα θέματα μου από την πόλη που ζω και αγαπώ, την εργατούπολη και προσφυγομάνα Νίκαια (Κοκκινιά), την πόλη της θυσίας του Μπλόκου και της Αντίστασης στον Φασισμό.
Στο πρώτο θέμα μου λοιπόν ΤΟΠΟΙ ΜΝΗΜΗΣ ήταν μονόδρομος η ανάδειξη της ιστορικότητας του τόπου της μάντρας της Κοκκινιάς!
Στο δεύτερο θέμα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΙΧΝΗ θέλησα να αναδείξω για ακόμα μια φορά, την άσχημη πλευρά ανθρώπων που βανδαλίζουν τα δημόσια έργα τέχνης, και εδώ πρόκειται για τα γλυπτά της έκθεσης που αναφερόταν στους ”Πρόσφυγες” (διαβάστε αναλυτικά στο halkidona.gr).
Στο τρίτο θέμα ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΛΑΘΩΝ θίγω το μεγάλο θέμα των Ολυμπιακών αγώνων γενικά, πιο ειδικά για τους Ολυμπιακούς του 2004 της Αθήνας και ακόμα πιο ειδικά για την επιλογή να γίνει το στάδιο της άρσης βαρών στη Νίκαια. Ένα στάδιο που 14 χρόνια μετά, περιφραγμένο, μένει έρημο, εγκαταλειμμένο, αναξιοποίητο, όπως και άλλες μεγάλες εγκαταστάσεις και αθλητικοί χώροι που έγιναν με δανεικά χρήματα του Ελληνικού λαού, για πρόσκαιρες φιέστες εντυπωσιασμού και μεγαλομανίας, τις συνέπειες των οποίων πληρώνουμε σήμερα με την οικονομική κρίση που βαραίνει όλη τη χώρα.
Στο ελεύθερο θέμα επέλεξα ένα τροχό, όχι αυτόν της τύχης, αλλά έναν τροχό της ΟΥΤΟΠΙΑΣ. Σας αφήνω και εγώ με τη σειρά μου ελεύθερους από περαιτέρω εξηγήσεις, να δώσετε τις ερμηνείες και τις σκέψεις σας, όπως εσείς τις αντιλαμβάνεστε, με ερέθισμα αυτή τη φωτογραφία μου.