Το προσκύνημα μου στην Μακρόνησο...



Γεννήθηκα στο “τελείωμα” του σύγχρονου Γολγοθά της Ελληνικής Αριστεράς, την Μακρόνησο, το 1953, και μεγάλωσα μέσα στα δύσκολα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Όλα ακόμα ήταν θολά και απροσδιόριστα ενώ οι ηττημένοι, στο πεδίο της εμφύλιας μάχης αριστεροί και άλλοι πατριώτες πολίτες, πάσκιζαν να μαζέψουν τα συντρίμμια από την πολύχρονη πάλη με δικτάτορες, φασίστες, παρακρατικούς και ξένους κατακτητές, και να διαμορφώσουν τους όρους μιας στοιχειώδους και αξιοπρεπούς ζωής γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. 


Η ζωή μετά από την ήττα θα συνεχιζόταν….

Η φύση θα αναγεννιόταν και μαζί της νέοι άνθρωποι, νέες ιδέες νέες δυνάμεις θα έφερναν νέα πνοή και ζωντάνια στο λαϊκό κίνημα, θα αναπτέρωναν τις ελπίδες του λαού για μια καλύτερη ζωή. 

Μόλις βέβαια άρχισε να διαφαίνεται κάτι τέτοιο, η ντόπια ολιγαρχία και οι ξένοι προστάτες τους, την ανέκοψαν με την νέα δικτατορία των συνταγματαρχών τον Απρίλη του 1967.

Για μια επταετία, (1967-1974) υπήρξε νέα προσπάθεια για “ηθικές αγωγές” , δηλώσεις και ανανήψεις σε νέους τόπους εξορίας…

Πήγα φαντάρος αμέσως μετά την κατάρρευση της χούντας το 1974, και γεύτηκα τα απομεινάρια της “εκπαιδευτικής” ηθικής διαπαιδαγώγησης μαζί με τα περιβόητα “καψόνια” που για αρκετά ακόμα χρόνια θα αποτελούσαν την εκπαιδευτική μέθοδο για τους νέους φαντάρους που παρουσιάζονταν να υπηρετήσουν τη πατρίδα…..

Φυσικά όλα αυτά ήταν ελάχιστα μπροστά στο μέγεθος του “αναμορφωτικού έργου” που δέχθηκαν οι χιλιάδες ανθρώπων που “πέρασαν” από την Μακρόνησο, τα βαθιά σωματικά και ψυχικά τραύματα που επέφεραν στους ίδιους και τις οικογένειες τους. Πολλοί ήταν αυτοί που δεν κατάφεραν να επιζήσουν δεχόμενοι την εν ψυχρώ δολοφονική μανία ανθρωπόμορφων τεράτων.

________________________________________________________________________

Από το 1981, βρισκόταν στη βιβλιοθήκη μου το δίτομο έργο του Νίκου Μάργαρη “ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ” χωρίς ωστόσο, πέρα από ένα γρήγορο ξεφύλλισμα, να κάτσω να το διαβάσω. Βλέπεις ήταν εποχές που το λαϊκό κίνημα ήταν στα πάνω του και γινόταν καθημερινός αγώνας (και από εμένα) διαμόρφωσης των όρων που θα έφερνε νίκες και κατακτήσεις απέναντι στην μεταχουντική πολιτική “άνοιξη” και ο χρόνος για το διάβασμα ιστορικών βιβλίων φάνταζε λίγο.. πολυτέλεια.


Κάθε χρόνο η Πανελλήνια Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ) διοργανώνει στο ξεκίνημα του καλοκαιριού, προσκύνημα στον ιστορικό τόπο της Μακρονήσου. Όταν έμαθα ότι το “κόντρα στο ρεύμα” διοργάνωνε συμμετοχή από την Νίκαια αποφάσισα αμέσως να πάω και σε μια ευτυχή συγκυρία (μετά από πολλά χρόνια) να συμμετάσχει όλη μου η οικογένεια.

Από τη πλατεία Δαβάκη με πούλμαν στο Λαύριο και από κει με το φέρι απέναντι στον μικρό όρμο, μπροστά από τα απομεινάρια του Α’ τάγματος “σκαπανέων”.

Οι προσκυνητές κάθε ηλικίας, πάτησαν το χώμα του νησιού, με ανάμεικτα συναισθήματα ο καθένας, φαντάζομαι πως όλοι προσπαθούσαν, να νιώσουν τους παλμούς, τους ήχους, την αγωνία και τον πόνο των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί.

Τα απομεινάρια της εκκλησίας του Αγίου Αντώνη, οι αρτοκλίβανοι, και το υπαίθριο θέατρο, συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για επίσκεψη, ενώ μπροστά στο χώρο του μνημείου με το επιβλητικό τεράστιο άγαλμα, έγινε η τελετή από την ΠΕΚΑΜ και η κατάθεση στεφάνων. Ακολούθησε εκδήλωση με συναυλία από το συγκρότημα «Ρωμιοσύνη» και ακούστηκαν ποιήματα και τραγούδια γραμμένα από τους εξόριστους στο χώρο του “θεάτρου”.

Χωρίς καμιά “δασκαλίστικη” διάθεση, θα προσπαθήσω να εκφράσω, μέσα και από τη προσωπική μου εμπειρία, τα συμπεράσματα μου, σαν επιστέγασμα όλης αυτής της ιστορίας.

Όσο θα κυριαρχεί η ιδεολογία της “εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο”, ιδεολογία με την οποία έχει ντύσει και ο καπιταλισμός το εκμεταλλευτικό του σύστημα, γεννιούνται και θα γεννιούνται ανά τον κόσμο, μικρά η μεγάλα Μακρονήσια, αυτής ή της άλλης μορφής, που θα αναγκάζουν τους ανυπότακτους να υποταχθούν, που θα λυγίζουν συνειδήσεις και ιδέες ανατρεπτικές για το σύστημα!

Από την άλλη, για τους εκμεταλλευόμενους, η ανάγκη των οργανωμένων αγώνων αλλά και του προσωπικού αγώνα για μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη διαβίωση πρέπει να είναι συνεχής. Στον αγώνα αυτό υπάρχουν πρόσκαιρες μικρές νίκες, πρόσκαιρες ήττες, περίοδοι ανάπαυλας και υποχώρησης και περίοδοι έντασης και έξαρσης των κινημάτων, ώσπου οι άνθρωποι να μπορέσουν συνολικά να κατακτήσουν μια συνείδηση ποιοτικά ανώτερη, και να διαμορφώσουν τους όρους για μια μη εκμεταλλευτική κοινωνία.-

περισσότερες φωτογραφίες εδώ. Ο ΤΟΠΟΣ
                                                          ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ