Κάποιες σκέψεις από την συνδιάσκεψη της Λαϊκής Ενότητας.


Η συγκυρία της γνωστοποίησης του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος στη Μ.Β. με το καταλυτικό Brexit να μονοπωλεί σε προτεραιότητα κάθε άλλη είδηση, με την έναρξη της ιδρυτικής συνδιάσκεψης της Λαϊκής Ενότητας στο Σ.Ε.Φ, λειτούργησε επικοινωνιακά  ασφαλώς σε βάρος της δεύτερης, διότι παρακολουθώντας το Σάββατο 25/6 τα ΜΜΕ, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων απουσίαζε κάθε αναφορά σε αυτό το γεγονός. 
Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης αγνοούν επιδεικτικά την συνδιάσκεψη της ΛΑ.Ε. 
Οτιδήποτε ξεφεύγει από τον συστημικό ιδεολογικό  προσανατολισμό και την εξασφάλιση οικονομικών ανταλλαγμάτων για τα Μέσα, είναι ανάξιο αναφοράς και ιδιαίτερης προβολής, εκτός μόνο αν λειτουργώντας σε διατεταγμένη υπηρεσία θα πρέπει να αναφέρουν κάποιο αρνητικό σχόλιο η κάποια κατευθυνόμενη “είδηση”.

Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ λοιπόν. 


Ζητούμενο της συνδιάσκεψης, η διαμόρφωση ενός Μετώπου πολιτικών δυνάμεων και ενός προγράμματος ενεργειών και στόχων που θα μπορέσουν  να οργανώσουν, προσελκύσουν και ενεργοποιήσουν το ενδιαφέρον του λαού σε μια ανατρεπτική για το πολιτικό σύστημα που ζούμε, κατεύθυνση. Στόχοι θεμιτοί, αναγκαίοι, και ζητούμενοι. Στόχοι που πρέπει να είναι αντικείμενο κάθε αριστερής πολιτικής οργάνωσης, συνεχώς.

Αυτό γίνεται μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου η πτώση των διαφόρων καθεστώτων- πειραμάτων διακυβέρνησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση μετά από τα σοβαρά λάθη στις επιλογές τους, άφησε δυσαναπλήρωτο κενό στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα, ενώ η προσχώρηση  τους στο καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού σαν σύστημα διακυβέρνησης του σύγχρονου   κόσμου, δημιουργεί συνθήκες στις  οποίες οι πλούσιοι γίνονται συνεχώς λιγότεροι και πλουσιότεροι ενώ όλο και μεγαλυτέρα τμήματα του πληθυσμού προλεταριοποιούνται και γίνονται φτωχότερα. 

Σε ένα περιβάλλον όπου πλέον διεξάγονται καθημερινά ενδοκαπιταλιστικοί οικονομικοί πόλεμοι με χιλιάδες θύματα (κυρίως από την εργατική τάξη)  ενώ παράλληλα διεξάγονται σε διάφορες χώρες και πόλεμοι με φονικά και καταστροφικά όπλα, προκαλώντας χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια προσφυγικού πληθυσμού, που ψάχνει μια γωνιά για την επιβίωση του.

Με μια κοινωνία απογοητευμένη και προδομένη πολλές φορές από πολιτικές και πολιτικούς, με μια κοινωνία που αγνοεί η έχει στρεβλή εικόνα για βασικές πολιτικές και ιδεολογικές έννοιες για να μπορεί από μόνη της να αναλύει τα γεγονότα, χωρίς να γίνεται έτσι έρμαιο των κάθε λογής επαγγελματιών της πληροφόρησης,  με μια κοινωνία τελικά “παραδομένη” μόνο στον αγώνα της για την εξασφάλιση των βασικών για την επιβίωση της, αυτή η συνδιάσκεψη φαντάζει σαν κάτι απόμακρο και εξωτικό, που αφορά μια πολύ μικρή κατηγορία πολιτικοποιημένων ανθρώπων που εκτός από το εγώ τους βάζουν και το εμείς που προσπαθούν να δράσουν και να αντιδράσουν πολιτικά και συλλογικά. 
Μια πολύ μικρή κατηγορία ανθρώπων, που πλέον έχουν περάσει κατά πλειοψηφία σε ώριμες ηλικίες, που το κοινωνικό ενδιαφέρον και η συλλογική δράση, τους έχει γίνει τρόπος ζωής, που προσπαθούν μέσα σε κάθε πολιτική κατάσταση να διαμορφώσουν και να οργανώσουν τη ταξική πάλη και τη λαϊκή αντίσταση, να  δημιουργήσουν συνθήκες για την εφαρμογή ενός άλλου πολιτικού συστήματος που θα έχει προτεραιότητα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι την κυριαρχία του κέρδους για τους λίγους. 
Άνθρωποι που κινούνται με ανιδιοτέλεια και γνώμονα το γενικότερο συμφέρον εντάσσοντας σε αυτό και το προσωπικό τους συμφέρον, (κρίνοντας τους βέβαια πάντα στην πράξη, με τα έργα τους και όχι διακηρύξεις και εύκολα λόγια).



Με ανάμεικτα τα συναισθήματα για πρόσωπα  και πολιτικές πρακτικές, σε ένα γνώριμο για μένα περιβάλλον, που τα τελευταία χρόνια “υπηρέτησα” ανιδιοτελώς με όλες μου τις δυνάμεις. Απών από τις εν λόγω διεργασίες συνειδητά, γιατί τίποτα πλέον  από ότι γίνεται εκεί δεν μου δίνει κίνητρο, δεν με συγκινεί, δεν θεωρώ ότι βαδίζει σε ελπιδοφόρο δρόμο.
Τίποτα δεν απέχει από συγκεκριμένες  προσωπικές επιλογές πολιτικής επιβίωσης και επιβεβαίωσης, για πάρα πολλούς από τους συμμετέχοντες! 

Μια συνδιάσκεψη στην οποία πρωτεύοντα ρόλο συνεχίζουν να παίζουν πρόσωπα που δοκιμάστηκαν για την πολιτική τους οξυδέρκεια και τόλμη σε κρίσιμες φάσεις στη πορεία τους σαν κεντρικά στελέχη του Σύριζα και απέτυχαν να αποτρέψουν την προδιαγεγραμμένη πορεία συνθηκολόγησης της ηγεσίας του, την  οποία καθημερινά διαπίστωναν μέσα στα όργανα που συμμετείχαν. 
Που έδειξαν ατολμία να  διαχωρίσουν έγκαιρα τη θέση τους από αυτή την πορεία της ηγεσίας, που έδειξαν ευθυνοφοβία και υποχωρητικότητα σε πολλές φάσεις στη πορεία του Σύριζα προς την διακυβέρνηση, κυρίως στην προετοιμασία εναλλακτικής αξιόπιστης πρότασης  απαγκίστρωσης από τα μνημόνια.
Που δεν πήραν την ευθύνη στο όνομα της αξιοπιστίας της αριστεράς, να αρνηθούν να βάλλουν πλάτη, στην ηγεσία να έρθει στη κυβέρνηση με τα γνωστά αποτελέσματα, σήμερα  γενικά η Αριστερά, να έχει χάσει το κύρος την αξιοπιστία και το καθαρό της μέτωπο, μια και ο κόσμος την ταυτίζει ηθελημένα η αθέλητα με τον Σύριζα. 

Η συγγνώμη που ζητήθηκε από τον Π.Λ στην ομιλία του, “απ’ όλους όσους πίστεψαν μέχρι τέλους στο εγχείρημά μας, γιατί δεν καταφέραμε να φέρουμε σε πέρας τη μεγάλη αποστολή μας”, μαζί με τις προσωπικές ευθύνες που ανέλαβε, δεν νομίζω να περιείχαν ουσιαστικό περιεχόμενο και ειλικρινή αυτοκριτική διάθεση.
Όταν δεν τα καταφέρεις σε μια κορυφαία στιγμή για το κίνημα, κάνεις την αυτοκριτική σου και παραιτείσαι, αλήθεια ποιος είναι ο λόγος να συνεχίσεις να θέλεις να ξαναδοκιμάσεις σαν ηγέτης;;

Τελειώνοντας θα ήθελα να κάνω χρήση ενός άλλου μέρους από την ομιλία του Π.Λ. 

“Όλα περίπου ή τα περισσότερα Συνέδρια των αριστερών κομμάτων χαρακτηρίζονται και μάλιστα εκ των προτέρων ως ιστορικά και ως ιστορικοί σταθμοί.
Σήμερα, βέβαια, κανείς, σχεδόν, δεν θυμάται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όλα αυτά τα ιστορικά, κατά τα άλλα, Συνέδρια.
Ακόμα και αυτοί που συμμετείχαν, μάλλον, θέλουν να τα ξεχάσουν.
Διότι τα περισσότερα από αυτά τα Συνέδρια αν δεν υπήρξαν επιζήμια για  την Αριστερά, έκαναν μια τρύπα στο νερό.
Προτείνω εμείς να είμαστε συγκρατημένοι στις μεγάλες φράσεις και να επικεντρώσουμε όλη την προσπάθειά μας στα έργα και στις πράξεις.

Προτείνω να αποφύγουμε την πεπατημένη των μεγαλοστομιών και να επιδιώξουμε με τη Συνδιάσκεψή μας κάτι πολύ πιο απλό αλλά πολύ σημαντικό και πολύ πιο χρήσιμο.”

Εύχομαι να το έκαναν. 
Εγώ θα συνεχίσω να στηρίζω με τις μικρές μου δυνάμεις, κάθε ανιδιοτελή προσπάθεια στην Αριστερά.