Συνταξιουχικό Κίνημα και Αριστερά.


Είναι χρήσιμο νομίζω, μετά από τη πολύ καλή στιγμή του συνταξιουχικού κινήματος, του πανελλαδικού συλλαλητηρίου της 15/12, να βγάλουμε κάποια πολιτικά συμπεράσματα, σε απόσταση από δεδομένες κομματικές οπτικές, με το βλέμμα και το πνεύμα ενός τρίτου παρατηρητή, που προσπαθώ τουλάχιστον να έχω. 

Είναι πραγματικότητα ότι όλη αυτή η διοργάνωση του συλλαλητηρίου δεν έγινε από μόνη της ούτε ήταν αποτέλεσμα αυθόρμητης αγανάκτησης και απελπισίας των συνταξιούχων. Οργανώθηκε και στηρίχθηκε από ανθρώπους με εμπειρία και γνώση, με σκληρή δουλειά και πείσμα, με πίστη και αφοσίωση στον διαρκή αγώνα για άμυνα και κατακτήσεις. Είναι άνθρωποι που έχουν γαλουχηθεί με τις ιδέες της Αριστεράς, έχουν ηγηθεί σωματείων και συνδικάτων, έχουν συμβάλει σε όλες τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος από την μεταπολίτευση μέχρι τώρα, αλλά και σε ορισμένες μαύρες στιγμές στυγνής παραταξιακής και κομματικής λογικής, που καταλήγει τελικά τροχοπέδη του λαϊκού κινήματος γενικότερα. 

Πριν τρία χρόνια είχα αναφερθεί σε ένα κείμενο μου στην εικόνα του συνταξιουχικού κινήματος.
Το κείμενο αυτό βέβαια γράφτηκε στη προοπτική μιας θετικότερης νομοθετικής αντιμετώπισης των προβλημάτων που υπήρχαν στο συνδικαλιστικό και συνταξιουχικό κίνημα, από μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς. Όμως πριν ακόμα αυτή η κυβέρνηση υπάρξει, τα δείγματα της πολιτικής του φορέα της, (Σύριζα) απέναντι σε μια τέτοια προοπτική, ήταν αρνητικά ενώ στη συνέχεια επιβεβαιώθηκε ότι ήταν μια συνέχεια της ίδιας πολιτικής που εφαρμοζόταν τα προηγούμενα χρόνια. 
Η αντιμετώπιση επίσης από την ηγεσία του κόμματος απέναντι στην Πρωτοβουλία Συνταξιούχων που δημιουργήθηκε για να παρέμβει οργανωμένα στο συνταξιουχικό κίνημα, ήταν απαξιωτική στο να οργανωθεί κάτι τέτοιο, ενώ η μόνη τους έννοια ήταν να χρησιμοποιήσουν τους συνταξιούχους για ψηφοθηρικούς λόγους.

Στις σημερινές συνθήκες, μετά από τρία χρόνια από τότε που γράφτηκε αυτό το κείμενο, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, το μεγαλύτερο μέρος των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, βρίσκονται σε ακόμα πιο χειρότερη οικονομική κατάσταση μετά και το τρίτο μνημόνιο που συμφώνησε με τους δανειστές η κυβέρνηση σύριζα-ανελ. Ειδικά οι συνταξιούχοι υφίστανται μια συνεχή μεταβολή των συντάξεων τους και εξίσωση προς τα κάτω, ανατρέποντας κάθε σχεδιασμό τους, κάθε ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή. Η ίδια υποβάθμιση συμβαίνει και στα θέματα του συστήματος υγείας.

Οι υποτονικές αντιστάσεις και αντιδράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος γίνονται για “τυπικούς” λόγους, χωρίς οργάνωση, χωρίς μαχητικότητα, χωρίς αξία και αποτέλεσμα, απογοητεύοντας ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους, ενώ ο υφιστάμενος συσχετισμός έχει άρωμα “συμβιβασμένης γραφειοκρατίας”.

Στο συνταξιουχικό κίνημα τώρα, με την υφιστάμενη δομή που περιγράφω στο κείμενο μου
λόγω και των έντονων πιέσεων που δέχονται οι συνταξιούχοι, ανταποκρίνεται πιο θετικά σαν κίνημα.
Είναι αδιαμφισβήτητη βέβαια η κυριαρχία των δυνάμεων του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ σε αυτό, με το πανελλαδικό δίκτυο πρωτοβάθμιων σωματείων που ελέγχει. Ίσως εξαιτίας αυτής της κυριαρχίας του και επειδή δεν υπάρχει έντονος ανταγωνισμός για διαμόρφωση πολιτικών συσχετισμών στον χώρο, υπάρχει ένα εμφανές άνοιγμα για κοινή δράση με πλατύτερες πολιτικά δυνάμεις του συνταξιουχικού χώρου, σε ένα πλαίσιο διεκδίκησης που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να έχει σημεία και στοιχεία για πολιτική αντιπαράθεση.

Στο προχθεσινό πολύ οργανωμένο και πετυχημένο συλλαλητήριο για πρώτη φορά συμμετείχε και η ηγεσία της ΛΑΕ με τον επικεφαλής της και αρκετά στελέχη, ενώ το πρόβαλλε και στα μέσα επικοινωνίας της. Άσχετα αν αποσιωπήθηκε από το επίσημο βήμα αυτή η παρουσία, υπήρξε και ίσως σηματοδοτεί μια νέα προσέγγιση αυτού του χώρου γενικότερα προς το Μαζικό Κίνημα. 

Συμμετείχαν επίσης πάρα πολλοί ανένταχτοι άνθρωποι που έχουν “περάσει” από το ΚΚΕ και άλλα οργανωτικά σχήματα της αριστεράς, αλλά και άνθρωποι που έχουν κατανοήσει πως μόνο με τον αγώνα, μπορούν να σπάσουν τις "αλυσίδες" τους.