Του Αλέκου Καλύβη
Η κυβέρνηση, σε απόλυτη συνεργασία με την τρόικα, κλιμακώνει στο έπακρο τη βάρβαρη πολιτική της. Με προκλητικό τρόπο και με διαδοχικούς εκβιασμούς ανακοινώνονται μέτρα που έχουν πάντα τους ίδιους αποδέκτες: την εργατική τάξη, τα λαϊκά και τα μικροαστικά στρώματα, τους συνταξιούχους. Είναι πρόδηλο ότι όλο το πρόγραμμά τους έχει αποτύχει οικτρά. Γι' αυτό προετοιμάζεται η ελεγχόμενη χρεωκοπία με βάση την πρωτοβουλία, τους όρους και τα συμφέροντα των τοκογλύφων δανειστών, που θα αποτελέσει μια νέα ευκαιρία για κατακρήμνιση των εισοδημάτων και δικαιωμάτων των εργαζομένων. Τα μέτρα που ήδη ανακοινώθηκαν, όσο και τα νέα μέτρα που ετοιμάζονται, επιχειρούν επιπλέον να καλύψουν τις τρύπες που προκάλεσε η πολιτική τους από: τη δραματική αύξηση των τόκων εξαιτίας ενός συνεχιζόμενου τοκογλυφικού δανεισμού, την ύφεση που προκαλούν τα Μνημόνια που μειώνουν τα κρατικά έσοδα, την άρνηση να συλληφθεί η φοροδιαφυγή που προκαλεί τεράστια διαφυγόντα έσοδα, το έλλειμμα που προκαλεί η πρωτοφανής ανεργία και η εισφοροδιαφυγή στα ασφαλιστικά ταμεία, τη φορολογική ασυλία του κεφαλαίου, των πλούσιων αυτής της χώρας και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Όλες αυτές τις απώλειες πόρων έρχονται πάλι να τις καλύψουν με τη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων.
Μέσα σε ένα σκηνικό τρόμου, προωθείται μια αλυσίδα εκβιασμών, είτε μέσω της αύξησης των εσόδων είτε μέσω της μείωσης των δαπανών, που στην πράξη έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Η αύξηση των εσόδων οδηγεί σε νέα χαράτσια και δραματική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος, η μείωση των δαπανών σημαίνουν: απολύσεις, κόψιμο μισθών και συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, δηλαδή μια ιδιόμορφη στάση πληρωμών του κράτους απέναντι στη συντριπτικά μεγαλύτερη μερίδα πολιτών. Μονά - ζυγά δικά τους, δηλαδή. Η τελευταία πρόταση, μάλιστα, για την ακύρωση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, σε συνδυασμό με την υπονόμευση των κλαδικών συμβάσεων και τον πολλαπλασιασμό των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, θα οδηγήσει από τη μια μεριά σε μισθούς πείνας και από την άλλη θα μετατρέψει όλη την Ελλάδα σε ζώνη χαμηλού κόστους, όπου δεν θα ισχύει κανένας κανόνας συλλογικού δικαίου και οι εργαζόμενοι θα είναι στο έλεος των τοκογλύφων και των Ευρωπαίων βιομηχάνων.
Στόχος των συνδικάτων: Να φύγει η κυβέρνηση
Σήμερα, ύστερα και από τις τελευταίες εξελίξεις, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για μισόλογα, αναστολές και αναμονές. Μια λύση υπάρχει: Να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση, ο δικομματισμός και οι πολιτικές του Μνημονίου, να σταματήσει η κοινωνική καταστροφή με γενικό ξεσηκωμό του κόσμου της εργασίας. Αυτόν τον στόχο πρέπει ανοιχτά να προβάλουν και οι τριτοβάθμιες οργανώσεις και όλα τα συνδικάτα, ώστε να δημιουργηθούν οι κοινωνικές προϋποθέσεις αυτής της ανατροπής. Διότι ,όπως έχουν έρθει τα πράγματα, το συνδικαλιστικό κίνημα, εκτός από την προσπάθεια αντίστασης και άμυνας απέναντι στα επιμέρους αντεργατικά μέτρα και τη διεύρυνση του διεκδικητικού του χαρακτήρα, πρέπει κυρίως να παίξει έναν κεντρικό κοινωνικό και πολιτικό ρόλο. Όταν αυτή τη στιγμή σφαγιάζεται η εργατική τάξη από κεντρικές πολιτικές, όταν κάθε συλλογικό δικαίωμα καταργείται, όταν ξηλώνονται τα θεμέλια ύπαρξης -τελικά- του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος, τότε η δράση και τα αιτήματα των συνδικάτων αποκτούν ευθέως πολιτικό βάρος και στόχο.
Αν περάσουν και αυτές οι πολιτικές, αν η χώρα βυθιστεί στο τέλμα ενός ληστρικού δανεισμού και στην ελεγχόμενη χρεωκοπία με αφάνταστα εξοντωτικούς όρους, αν η εργατική τάξη ισοπεδωθεί και γυρίσει πίσω μισό αιώνα μέσα από την αναβίωση ενός άγριου καπιταλισμού, τότε θα μιλάμε για την προϊστορία της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι στόχοι, λοιπόν, σήμερα, παράλληλα με την απαίτηση να φύγει η κυβέρνηση και να κλείσει ο δρόμος επιστροφής της ίδιας πολιτικής με άλλους εκφραστές, πρέπει να είναι: Να ανατραπούν τα Μνημόνια και οι αντεργατικοί όροι τους. Στάση πληρωμών στους ξένους δανειστές και όχι στον λαό. Να φορολογηθούν οι πλούσιοι και η μεγάλη ακίνητη περιουσία και όχι τα συνήθη υποζύγια. Προστασία των ανέργων, των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση τραπεζών. Να δουλέψει η οικονομία με άλλους όρους και με έναν αναμορφωμένο και ισχυρό δημόσιο τομέα για να δημιουργήσει νέο εισόδημα και απασχόληση.
Γενικός ξεσηκωμός
Τα συνδικάτα στις σημερινές συνθήκες οφείλουν να αλλάξουν ριζικά και αμετάκλητα, εγκαταλείποντας τον συμβιβασμό, τον κρατικό συνδικαλισμό, την υπόκλιση στον νεοφιλελευθερισμό, τις ανθενωτικές συμπεριφορές. Ξέρουμε πως αυτό θέλει τον χρόνο του, πως προϋποθέτει αλλαγή ηγεσίας, ριζική διαφοροποίηση των συσχετισμών και μεγάλες τομές στον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας τους που πρέπει να γίνουν εν κινήσει. Σήμερα όμως, έστω και χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, η εργατική τάξη πρέπει να αγωνιστεί αξιοποιώντας ό,τι πολλαπλασιάζει και δεν διαιρεί δυνάμεις. Τα θετικά δείγματα της τελευταίας κινητοποίησης δείχνουν ότι το εργατικό κίνημα μπορεί να γίνει παράγοντας ανατροπής. Η απεργία στις 19 Οκτωβρίου πρέπει να γίνει ένα γεγονός-σταθμός και η αφορμή ώστε να βγουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στους δρόμους.
Οι πλειοψηφίες των ηγεσιών των συνδικάτων, παρ' ότι θα όφειλαν να βρίσκονται ένα βήμα μπροστά, τουλάχιστον ας εναρμονιστούν με τις διαθέσεις του κόσμου. Σήμερα πρέπει να αξιοποιηθούν οι κεντρικές πολιτικές απεργίες, αλλά πρέπει να προετοιμάζονται σωστά. Το πιο σημαντικό είναι να δημιουργηθεί ένα τεράστιο κύμα αλληλοδιάδοχων αγωνιστικών δράσεων, ρίχνοντας το μεγαλύτερο βάρος στη μαζικότητα, στη ενεργό συμμετοχή. Να δημιουργηθεί μια μεγάλη αλυσίδα συνελεύσεων και επιτροπών αγώνα στους χώρους δουλειάς. Να βγει ο κόσμος στους δρόμους, στις γειτονιές, στις πλατείες. Η ΓΣΕΕ κυρίως, αλλά και η ΑΔΕΔΥ και τα δευτεροβάθμια όργανα, πρέπει να συμφιλιωθούν με το κίνημα των πλατειών, το οποίο πρέπει να αναζωογονηθεί, να συμβάλουν στο κίνημα πολιτικής ανυπακοής που αναπτύσσεται με το κίνημα "Δεν πληρώνω τα χαράτσια" και να συνδράμουν στη στήριξη αυτού του κόσμου. Να πρωτοπορήσουν σε μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης.
Ο θυμός να ακυρώσει τον φόβο
Η κατάσταση, το γνωρίζουμε όλοι, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Υπάρχει θεαματική άνοδος της οργής, αλλά ταυτόχρονα θεριεύει ο φόβος και η ανασφάλεια, που εντείνει τις ιδιωτικές συμπεριφορές απομόνωσης και απόγνωσης, που κάνει πιο ευάλωτους τους ανθρώπους στην εξουσία και στα νέα δίκτυα πελατειακών σχέσεων που αναπτύσσονται. Τα συνδικάτα πρέπει να συμβάλουν στην κυριαρχία του συλλογικού, στην ανάδειξη της αξίας της αγωνιστικής στάσης και να πείσουν γι' αυτό που ορθά λέγεται: κανείς μόνος του στην κρίση. Παρ' όλη τη μίζερη κατάσταση και τα μύρια όσα προβλήματα δημιουργούν οι κυβερνητικές πολιτικές, υπάρχουν και στοιχεία που πρέπει να αξιοποιηθούν. Η πολιτική ισοπέδωσης προς τα κάτω των εργαζομένων, παρά το κατάφωρα αρνητικό της φορτίο, εντούτοις ενοποιεί αντικειμενικά τους όρους διαβίωσης, επομένως δημιουργεί συνθήκες κατανόησης της έννοιας της τάξης και διευκόλυνσης της ενότητας της εργατικής τάξης. Διευρύνεται επίσης η δυνατότητα κοινωνικών συμμαχιών με μεσαία στρώματα που πλήττονται. Αυξάνεται επίσης το πολιτικό ενδιαφέρον και η διάθεση πολιτικής δραστηριότητας.
Στην περίοδο των μεγάλων κρίσεων υπάρχει αναμφίβολα η τάση τού να υποβλέπει ο ένας τον άλλον, η πρακτική του κοινωνικού κανιβαλισμού που ωθεί το σύστημα, αλλά υπάρχει και η λογική τού να έρθει ο ένας πιο κοντά στον άλλον, να αναπτυχθεί η συναγωνιστική αλληλεγγύη, να μην κατατάσσεις τον διπλανό σου ως εχθρό, αλλά να δείχνεις και να πολεμάς τον πραγματικό εχθρό, που είναι το κεφάλαιο, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός και οι πολιτικοί εκφραστές τους.
- Posted using BlogPress from my iPad