ΑΘΩΝΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ 2012


Όλα ξεκίνησαν από μια πρόταση του Θωμά όταν συναντηθήκαμε στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ στο Γουδή, για να συμμετέχω στην ανάβαση του Άθωνα στο Άγιο Όρος, που ήταν γι΄αυτόν ένα παλιό σχέδιο που είχαν κάνει με τον Στέφανο Ν. Λίγο υπερεκτιμώντας ο Θωμάς τις δυνατότητες μου, λίγο υποεκτιμώντας εγώ το θέμα "ανάβαση" στα 2033μ του Άθωνα, λίγο η παρότρυνση της Λίτσας να το κάνω, δεν δίστασα να πω το ναι, ενώ λίγες ημέρες αργότερα συνάντησα τον Στέφανο στην Αθήνα που είχε κατέβει για τους αγώνες κολύμβησης που συμμετείχε ο γιος του Θοδωρής, για να μου πει λεπτομέρειες.
Την άλλη ημέρα πήρα τηλέφωνο και έκλεισα διαμονητήριο και διανυκτερεύσεις στα μοναστήρια. Είσοδος 31/7/12 και διανυκτέρευση στη σκήτη της Αγίας Άννας, την 1/8 διανυκτέρευση στον Άθωνα, 2/8 Πέμπτη στη Μονή Αγίας Λαύρας,3/8 Παρασκευή στη μονή Βατοπεδίου.
Η απόφαση πλέον ήταν κατοχυρωμένη και "κλεισμένη" στις συγκεκριμένες ημερομηνίες. Η λίστα με τον εξοπλισμό που ζήτησα να μου στείλει ο Στέφανος άρχισε να με προβληματίζει....τι θα έπρεπε να έχω μαζί μου, τι θα έπρεπε να αγοράσω κλπ. Ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιρνα μέρος σε ανάβαση και τα ερωτηματικά μου πολλά, όπως και η κρυφή μου αγωνία αν θα τα καταφέρω...
Το Σάββατο 28/7 κατέβηκα από Κόρφο στη Νίκαια και έκανα μερικά ψώνια, ενώ την Κυριακή το βράδυ μίλησα με τον Θωμά για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ από την υπερένταση όλης αυτής της πρωτόγνωρης εμπειρίας .

ΔΕΥΤΕΡΑ 30/7/12
Ξύπνησα από τις 5:30 , έφτασα στο σταθμό Λαρίσης στις 6:30. Το τρένο αναχωρούσε 7:18 ενώ ο Θωμάς ήρθε 7:10. Η πρώτη εικόνα από το τραίνο θετική, μια άνετη κουκέτα με 4 θέσεις, κλιματισμό και άνετο χώρο για το ταξίδι των 6 ωρών περίπου μέχρι Θεσσαλονίκη. Εκεί όταν φτάσαμε μας περίμενε ο Στέφανος με τον Θοδωρή ενώ μετά από λίγο ήρθε να μας δει και ο Γιώργος Π.
Χαιρετήσαμε τον Γιώργο, φορτώσαμε τα σακίδια στο αυτοκίνητο του Στέφανου και πήγαμε στο κατάστημα του ΠΕΤΡΙΔΗ για να αγοράσουμε άρβυλα εγώ και ο Θωμάς,στη συνέχεια στο σπίτι του Στέφανου στο κέντρο, όπου η Νίκη μας είχε ετοιμάσει ένα ωραίο παστίτσιο για να φάμε. Άλλαξα σακίδιο με αυτό που μου έδωσε ο Στέφανος, φορτώσαμε όλο τον εξοπλισμό στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για Πολύγυρο, στο εξοχικό του Στέφανου όπου θα διανυκτερεύαμε.
Το εξοχικό του Στέφανου στον Πολύγυρο

Φτάσαμε εκεί γύρω στις 7 το απόγευμα. Σε ένα δασώδη τόπο,στη κορυφογραμμή ενός λόφου και σε μια έκταση 23 στρεμμάτων που αποτελούσε το κτήμα , βρισκόταν ένα υπέροχο φτιαγμένο από κορμούς σπίτι, με θέα τα πόδια της Χαλκιδικής και στο βάθος τον Άθωνα. Άριστες εντυπώσεις ο σχεδιασμός του η πολύ έξυπνη και καλή κατασκευή του. Ο Στέφανος έφτιαξε ένα αυτόνομο, λειτουργικό, άνετο, ασφαλές, ορεινό καταφύγιο, μέσα σε ένα υπέροχο περιβάλλον, με σεβασμό στο ζωικό και φυτικό περιβάλλον. Απολαύσαμε μια υπέροχη δύση του ήλιου και αφού ο Θοδωρής τελείωσε το κόψιμο των ξύλων, πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στο χωριό Βράσταμα που ήταν λίγα χιλιόμετρα πιο χαμηλά στο σπίτι του Τάσου όπου μας περίμενε ζεστό φαγητό που είχε ετοιμάσει η Γιάννα. Προηγήθηκε "τουρ" στο πολύ καλά ανακαινισμένο σπίτι που με εντυπωσιακή λεπτομέρεια, μεράκι, και μεγάλη φροντίδα είχαν διατηρήσει ο Τάσος και η Γιάννα, το χρώμα ενός παλιού χωριάτικου σπιτιού με όλα του τα χαρακτηριστικά και βεβαίως κυρίαρχα το ξύλο και η πέτρα! Τα παλιά οικιακά σκεύη και έπιπλα όλα καλοδιατηρημένα και συντηρημένα ενώ οι τοίχοι ήταν γεμάτοι με παλιά διακοσμητικά και χρηστικά αντικείμενα.
Το εξοχικό του Τάσου στα Βράσταμα

Μια πολύ καλή επιλογή, μια κοπιώδης αλλά ταυτόχρονα και απολαυστική εργασία που μου άφησε άριστες εντυπώσεις.Το δείπνο στην αυλή με τον ωραίο κήπο, με τα γουστόζικα και λειτουργικά καθιστικά του, ήταν ασφαλώς απολαυστικό, ενώ οι περιπαικτικοί διάλογοι μεταξύ Στέφανου και Τάσου μας έκαναν να γελάσουμε και να χαρούμε τη βραδιά. Επιστροφή στο βουνό στο εξοχικό του Στέφανου και ύπνο γιατί θα σηκωνόμασταν στις 5:30 το πρωί....

ΤΡΙΤΗ 31/7/12
Είναι η δεύτερη βραδιά που δεν κοιμάμαι καλά έχοντας αυτό το ελάττωμα όταν αλλάζω περιβάλλον, να μην μπορώ να κοιμηθώ την πρώτη νύχτα, τουλάχιστον.
Με τον πρώτο ήχο από το ξυπνητήρι σηκωθήκαμε ετοιμάσαμε τα πράγματα μας τα φορτώσαμε στο αυτοκίνητό, περάσαμε από τα Βράσταμα, πήραμε και τον Τάσο και φύγαμε για Ουρανούπολη. Φτάσαμε γύρω στις 7 ενώ το γραφείο προσκυνητών  που θα παίρναμε τα διαμονητήρια άνοιγε 7:30. Κάτσαμε να πιούμε καφέ, στη συνέχεια πήραμε τα διαμονητήρια και φορτωμένοι με τον εξοπλισμό μας μπήκαμε στο ταχύπλοο κλειστό σκάφος που θα μας πήγαινε μέχρι τον αρσανά της Αγίας Άννας. Όντως το σκάφος αυτό ήταν πολύ γρήγορο σε σχέση με τα άλλα φέρι που κάνουν την διαδρομή και σε λίγο φτάσαμε και αποβιβαστήκαμε στον αρσανά της Αγίας Άννας.
Στην Ουρανούπολη.
 Ανασυνταχθήκαμε μοιράσαμε τα μπουκάλια με το νερό, φορτωθήκαμε τα σακίδια και ξεκινήσαμε την ανάβαση από το επίπεδο της θάλασσας προς την σκήτη όπου θα διανυκτερεύαμε.

Εδώ ξεκινάει ο δικός μου Γολγοθάς, γιατί μετά τα πρώτα 50μ ανάβαση σκαλοπάτια πέτρινα με το σακίδιο των 12 κιλών στη πλάτη, αγύμναστος και χωρίς καθόλου εμπειρία σε αντίστοιχες διαδρομές..."τα είδα όλα"!!
Μούσκεμα από ιδρώτα λαχανιασμένος και με κομμένη ανάσα έκατσα στη πρώτη πέτρα που βρήκα μπροστά μου έλυσα το σακίδιο και ήπια αρκετό νερό. Οι πρώτες ανήσυχες ματιές από τους υπόλοιπους της ομάδας εμφανείς. Ο Τάσος πήρε για λίγο το σακίδιο μου ενώ φόρτωσε το δικό του σε ένα μουλάρι που έκανε την ίδια διαδρομή για κάποια μέτρα. Μετά την πρώτη μεγάλη στάση ξεκούρασης συνέχισα κάνοντας μια μεγάλη προσπάθεια (για τα δικά μου δεδομένα) αφού ξαναπήρα το σακίδιο, να ανεβαίνω σιγά σιγά με πολλές στάσεις πλημμυρισμένος στον ιδρώτα πίνοντας συνεχώς νερό από το μπουκάλι που κράταγα συνεχώς στο ένα χέρι. Άρχισα να αναθαρρεύω όταν συνάντησα έναν αλλοδαπό χωρίς σακίδιο να δυσκολεύεται περισσότερο από μένα. Ο Θωμάς αναγκαστικά ακολουθούσε τη δική μου αργή πορεία για να με "προσέχει" ενώ μου έδινε θάρρος για να συνεχίσω.Τη διαδρομή έως το υψόμετρο των 303 μ. της σκήτης. Ο Στέφανος,ο Τάσος και ο Θοδωρής την έκαναν σε μια ώρα, εγώ και ο Θωμάς σε 1:30. Εκεί στη σκήτη της Αγίας Άννας αφού εφτασα και έκατσα να πιω λίγο νερό, αρχισα να συνειδητοποιώ το μεγαλείο των αναβάσεων των στόχων για την κατάκτηση των κορυφών. Όλη αυτή τη φιλοσοφία και τον τρόπο ζωής που ακολουθούν οι ορειβάτες. Εκεί συνειδητοποίησα τις δυσκολίες αλλά και το μεγαλείο της "κατάκτησης"  μιας Κορυφής!
Στη Σκήτη της Αγίας Άννας.

Βεβαίως συνειδητοποίησα επίσης πως δεν θα μπορούσα με καμία δύναμη να συνεχίσω την ανάβαση γι΄ αυτό πρότεινα στους υπόλοιπους να συνεχίσουν έτσι όπως είχε το πρόγραμμα και εγώ την άλλη μέρα θα κατέβαινα στον αρσανά θα έπαιρνα το καραβάκι για Ουρανούπολη και θα τους περίμενα εκεί. Πρόταση που την απέρριψαν αμέσως.Τελικά μετά από διάφορα σενάρια και λύσεις που συζητήσαμε ο Θωμάς πρότεινε να μην ακολουθήσει και αυτός τους άλλους και οι δυο μας να συνεχίσουμε μια πιο ομαλή και εύκολη πεζοπορία προς τις μονές Αγίου Παύλου, Αγίου Διονυσίου και ίσως μέχρι τη Δάφνη, έτσι προσπαθήσαμε να κλείσουμε διανυκτέρευση στην Αγίου Διονυσίου, πράγμα που έγινε.
Η δύση από τη Σκήτη της Αγίας Άννας.
 
Το απόγευμα παρακολουθήσαμε με τους άλλους επισκέπτες έναν μοναχό στο καθολικό που μας είπε κάποια πράγματα για την ιστορία της σκηνής, και λίγο αργότερα γύρω στις 5 περάσαμε στη τραπεζαρία όπου φάγαμε τα πολύ ωραία λαδερά τους. Προσπάθεια για λίγη ξεκούραση και ύπνο, αλλά η ζέστη στο μεγάλο δωμάτιο με τα 6 κρεβάτια αφόρητη.

Ένα μπάνιο ήταν η καλύτερη λύση ενώ η θέα από το κιόσκι του καθιστικού υπεροχή. Κατά τις 7 μια μικρή περιήγηση εξωτερικά της σκήτης σε κελιά και καλύβες μέχρι τις 8 που έκλεισε η εξωτερική πόρτα της σκήτης. Λίγο αργότερα οι τρεις που θα έκαναν την ανάβαση πήγαν για ύπνο, εγώ και ο Θωμάς κάτσαμε μέχρι τις 11 συζητώντας με άλλους επισκέπτες, έχοντας μπροστά μας μια υπεροχή θέα!

ΤΕΤΑΡΤΗ 1/8/12
Γύρω στις 5:30 ο Στέφανος, ο Τάσος και ο Θοδωρής έφυγαν για να συνεχίσουν την ανάβαση.
Εγώ και ο Θωμάς γύρω στις 8 ξεκινήσαμε παίρνοντας το μονοπάτι για το διπλανό μοναστήρι του Αγίου Παύλου. Η διαδρομή δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη γιατί είχε ελάχιστα ανηφορικά κομμάτια ενώ το μονοπάτι ήταν βατό για μένα, έστω και με το σακίδιο στη πλάτη. Μια στάση στη Νέα σκήτη και μετά από λίγο φτάσαμε στο μοναστήρι όπου διαπιστώσαμε μια ιδιαίτερη κινητικότητα από μοναχούς και κοσμικούς που έκαναν διάφορες εργασίες. Κανένας δεν μας έδωσε σημασία ενώ μπήκαμε στο εσωτερικό του μοναστηριού. Αφήσαμε τα πράγματα μας σε ένα κιόσκι και κάναμε μια βόλτα στο εσωτερικό βγάζοντας φωτογραφίες. Γεμίσαμε νερό τα μπουκάλια μας και φάγαμε λίγο από τις προμήθειες που είχαμε μαζί μας. Στο μοναστήρι αυτό μονάζουν κυρίως Σέρβοι μοναχοί και αυτό που διαπιστώσαμε ήταν ότι δεν ήταν και ιδιαίτερα φιλόξενοι. Επίσης μάθαμε πως δεν δέχονταν επισκέπτες γιατί σε μια βδομάδα είχαν πανηγύρι και έκαναν προετοιμασίες.
Μονή Αγίου Πάυλου.

Με όχι καλές εντυπώσεις φύγαμε παίρνοντας το μονοπάτι για το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου στο οποίο θα διανυκτερεύαμε. Και εδώ το μονοπάτι δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την θάλασσα έως το σημείο που κάναμε την ...λάθος κίνηση!
Για να κόψουμε δρόμο, αποφασίσαμε να περάσουμε κάθετα την κοίτη ενός ρέματος που τον χειμώνα κατέβαζε από το βουνό νερό, κλαδιά πέτρες και ότι άλλο φερτό κινιόταν.Ο Θωμάς μπροστά και εγώ ακολουθούσα, ώσπου έκανα το λάθος πάτημα σε ένα σωρό κλαδιά που νόμιζα πως θα αντέξουν το βάρος μου, έσπασαν όμως και βρέθηκε το δεξί μου πόδι ανάμεσα σε δυο βράχους ενώ ταυτόχρονα χάνοντας τη ισορροπία μου βρέθηκα με την πλάτη στο έδαφος. Αισθάνθηκα ότι "κάτι έγινε" στο πόδι μου, έλυσα το σακίδιο, πήρα το μπουκάλι με το νερό και άρχισα να πίνω. Με τις πρώτες κινήσεις πάλι στο πόδι, κατάλαβα ότι ευτυχώς δεν ήταν κάταγμα, ενώ άκουσα τον Θωμά να με φωνάζει ανησυχώντας που δεν με έβλεπε.Του απάντησα ότι έπεσα και έχω πρόβλημα με το πόδι μου ενώ έκανα μια προσπάθεια για να σηκωθώ όρθιος. Με τα πολλά κατάφερα να σηκωθώ και σιγά σιγά έφτασα σε ένα σημείο που ο Θωμάς με είδε, ήρθε μου πήρε το σακίδιο ενώ εγώ δυσκολευόμουν να πατήσω το δεξί μου πόδι που μάλλον είχε διάστρεμμα.
Αποφασίσαμε πως δεν θα μπορούσα να συνεχίσω μέχρι το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου οδοιπορικά και επιλέξαμε να πάμε μέχρι τον αρσανά του Αγίου Παύλου να πάρουμε καραβάκι για να μας πάει μέχρι Αγίου Διονυσίου. Ο Θωμάς με τα δυο σακίδια και εγώ κουτσαίνοντας φτάσαμε σιγά σιγά εκεί. Ένας νεαρός μοναχός που ήρθε με αυτοκίνητο, μας είπε ότι δεν έχει δρομολόγιο, ενώ όταν του ζητήσαμε να μας πάει με το αυτοκίνητο λέγοντας του ότι είχαμε πρόβλημα τραυματισμού μέχρι εκεί που είχε δρόμο βατό για το αυτοκίνητο μας είπε ξερά όχι!
Μετά από μια ώρα φάνηκε το ταχύπλοο να προσεγγίζει τον αρσανά και όταν έφτασε κοντά ζητήσαμε να μας πάνε στο Αγίου Διονυσίου. Μας ζήτησαν 10 ευρώ το άτομο για την μικρή απόσταση που χώριζε τα δυο μοναστήρια, ενώ θα μας έπαιρνε στην επιστροφή, κάτι που έγινε μετά από μια ώρα, και σε πολύ λίγο μας άφησε στον αρσανά.
Το μοναστήρι φαινόταν επιβλητικό λίγο πιο ψιλά, ενώ εγώ δοκίμασα τις αντοχές μου παίρνοντας το σακίδιο στον ώμο, με προσεχτικά βήματα ανηφόρισα τον δρόμο. Στα σκαλοπάτια που συναντήσαμε το πήρε ο Θωμάς και σιγά σιγά φτάσαμε μέχρι το αρχονταρίκι του μοναστηριού. Ο αρχοντάρης, μοναχός πρόσχαρος και χαμογελαστός σε αντίθεση με όσους είχαμε συναντήσει μέχρι τώρα μας υποδέχτηκε με το απαραίτητο κέρασμα ρακί, λουκούμι, νερό και καφέ, ενώ στη συνέχεια μας έδειξε το δωμάτιο που θα κοιμόμασταν.
Εσωτερικά της Μονής Αγίου Διονυσίου.

Μετά από ένα ανακουφιστικό μπάνιο και μια συζήτηση που είχαμε με τον αρχοντάρη εγώ και ο Θωμάς η ώρα είχε πάει 4:30 και ξεκίναγε λειτουργία στην εκκλησία του μοναστηριού την οποία παρακολουθήσαμε ενώ στη συνέχεια ακολούθησε δείπνο σε μια πολύ ωραία επιβλητική αίθουσα μαζί με τους μοναχούς.
Ξεκουραστήκαμε λίγο και μετά ο Θωμάς επέλεξε να κάνει μια περιήγηση προς το φαράγγι που εκτεινόταν ανατολικά στην εκβολή του οποίου υπήρχαν διαμορφωμένοι κήποι και άλλες κατασκευές ενώ σε μήκος περίπου ενός χιλιομέτρου είχε γίνει αποψίλωση του δάσους, ενώ στρωνόταν όλη αυτή η έκταση με τσιμέντο.... άσχημη οικολογικά εικόνα όπως και το θέαμα που βλέπαμε από το μπαλκόνι του μοναστηριού ,τα λύματα να χύνονται εμφανώς στη θάλασσα, ενώ θα μπορούσαν να έχουν φτιάξει ένα βιολογικό καθαρισμό. Εγώ με το πρόβλημα στο πόδι μου, έκατσα στο αρχονταρίκι κουβεντιάζοντας με άλλους επισκέπτες.Στις 8 η πύλη του μοναστηριού έκλεινε , έτσι ο Θωμάς γύρισε εκείνη την ώρα.Αργότερα απολαύσαμε μια υπεροχή βραδιά με θέα στον κόλπο του Αγίου Όρους ενώ στο βάθος σχηματιζόταν η κορυφογραμμή της Σιθωνίας.
Μέρος της Μονής Αγίου Διονυσίου.


ΠΕΜΠΤΗ 2/8/12
Ξυπνήσαμε γύρω στις 7 ετοιμάσαμε τα πράγματα μας και κατεβήκαμε στην είσοδο ενώ στην εκκλησία είχε λειτουργία, κρίναμε πως δεν προλαβαίναμε για το γεύμα που θα ακολουθούσε γιατί στις 10:15 θα ερχόταν το ταχύπλοο που θα μας πήγαινε στη Δάφνη , από εκεί να πάρουμε το λεωφορείο για Καρυές και από εκεί άλλο λεωφορείο για τη Μονή μέγιστης Λαύρας.Τελικά προτιμήσαμε να πάρουμε το φέρι που θα ερχόταν λίγο αργότερα το οποίο θα πήγαινε μεν πολύ πιο αργά αλλά θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την παράλια διαδρομή και τα μοναστήρια που θα συναντούσαμε. Φτάσαμε στην Δάφνη μετά από μια πολύ ωραία διαδρομή στην οποία βγάλαμε φωτογραφίες πίνοντας καφέ.
Το λιμανάκι της Δάφνης

Η Δάφνη αποτελεί το ¨εμπορικό λιμάνι¨ του Αγίου Όρους και από εκεί υπάρχουν λεωφορεία για την μεταφορά στη ¨πρωτεύουσα¨ τις Καρυές. Έχει αρκετή κίνηση καθώς όλα τα καράβια¨πιάνουν¨ εκεί και κατεβάζουν πλήθος επισκεπτών.Δυο μεγάλα πούλμαν μας περίμεναν ενώ μόλις ήρθε και ένα φέρι με αρκετό κόσμο φόρτωσαν εξοπλισμό και ανθρώπους και έφυγαν ανηφορίζοντας τον δυτικό δρόμο.διαδρομή μιας ώρας περίπου,σε έναν δρόμο με ορισμένα κομμάτια του από τσιμέντο ενώ το μεγαλύτερο μέρος βατός χωματόδρομος,μέσα από δάση με καστανιές, δρυ, οξιάς,κλπ. Μόλις φτάσαμε φροντίσαμε να βρούμε αυτοκίνητο για Μονή μέγιστης Λαύρας και έτσι δεν είχαμε χρόνο για να δούμε τις Καρυές παρά ελάχιστα.Το μικρό πούλμαν των 14 θέσεων ευτυχώς είχε κλιματισμό και έτσι κλειστά παράθυρα...πολύ σκόνη,πολλές στροφές, ένα όχι απολαυστικό θα έλεγα ταξίδι περίπου μιας ώρας και φτάσαμε στο μοναστήρι. Αρχονταρίκι, κέρασμα, γράψιμο στο βιβλίο επισκεπτών..... Τα άλλα μέλη της ομάδας δεν ειχαν κατέβει ακόμα ενώ στα τηλέφωνα που κάναμε δεν απαντούσαν. Εδώ είχε μεγάλα δωμάτια με 12 κρεβάτια,αφήσαμε τα πράγματα μας και βγήκαμε έξω από το μοναστήρι, φάγαμε από τα φαγώσιμα που είχαμε μαζί μας και κάναμε μια περιήγηση εξωτερικά του μοναστηριού.
Μονή Μεγίστης Λαύρας.

Μπήκαμε πάλι μέσα στο Αρχονταρίκι περιμένοντας τον Στέφανο,Τάσο,και Θοδωρή που από ώρα σε ώρα θα έφταναν και όντως δεν άργησαν να φανούν ,κατάκοποι, αλλά με χαμόγελο όταν τους έβγαζα φωτογραφίες. Στάθηκαν τυχεροί απ ότι μας είπαν γιατί σε μεγάλο μέρος της κατάβασης βρήκαν μουλάρια και φόρτωσαν τον εξοπλισμό τους, ενώ απόλαυσαν στην κορυφή του Άθωνα την ταυτόχρονη ανατολή του ήλιου και δύση του φεγγαριού! Ωραιότατο φαινόμενο στα 2033μ.
Η σκίαση της θάλασσας από τον Άθωνα.

Το σήμαντρο άρχισε να χτυπά μετά από λίγο ειδοποιώντας για την έναρξη της λειτουργίας, αποφασίσαμε με τον Θωμά να πάμε ενώ εγώ με σαγιονάρες στα πόδια αναρωτιόμουν αν ήταν επιτρεπτό. Μπήκαμε σε έναν προθάλαμο όπου υπήρχαν στασίδια και κάτσαμε για λίγο ενώ μετά από παρότρυνση ενός μοναχού προχώρησα πιο μέσα προς το ιερό, όπου είχε πάλι στασίδια για τους μοναχούς και επισκέπτες ενώ δεξιά και αριστερά της πύλης εναλλάξ και εναλλασσόμενοι, χαμηλόφωνα οι μοναχοί διάβαζαν η έψαλλαν κάνοντας ταυτόχρονα το τελετουργικό μέρος της λειτουργίας με ιδιαίτερο σεβασμό, ιεραρχικά με σημειολογία που για μένα ήταν άγνωστη και γι αυτό ακατανόητη. 
Ατμόσφαιρα ιδιαίτερη, με φως μόνο από τα αναμέναμε κεριά και κάποιες αχτίδες ήλιου που έμπαιναν από μικρά παράθυρα ψηλά, ενώ εγώ προσπαθούσα να βρω κάτι από όλα αυτά που να με αγγίξει, που να μου ξυπνήσει θρησκευτικό συναίσθημα και κατάνυξη! Όλο αυτό το θρησκευτικό τελετουργικό που γινόταν εκεί μέσα τελικά , ήταν σημαντικό για μένα μόνο ως απόκτηση μια νέας εμπειρίας, παντελώς όμως ξένο ως προς την πνευματική η θρησκευτική μου επήρεια.... 
Στο εσωτερικό της Μονής Μεγίστης Λαύρας.

Μετά από κάποια ώρα άρχισα να κουράζομαι αλλά δεν θέλησα να φύγω πριν τελειώσει όλη η λειτουργία από σεβασμό. Αργότερα μαζί με τα άλλα παιδιά και πριν το δείπνο ξανά πήγαμε για λίγο στην εκκλησία και μετά από ένα σύντομο τελετουργικό μας είπαν να προσκυνήσουμε τα ιερά κειμήλια του μοναστηριού,τα οποία ήταν κάποια μέλη σώματος αγίων η παλιών μοναχών. Με μια ελαφρά υπόκλιση σε ένδειξη σεβασμού εγώ έβγαλα την ¨υποχρέωση¨ αυτή.... Στη συνέχεια όλοι, επισκέπτες και μοναχοί περίπου 50 άτομα περάσαμε στη τράπεζα, σε μια θεόρατη επιβλητική αίθουσα με πέτρινα τραπέζια και καθίσματα,στους τοίχους της οποίας υπήρχαν ωραιότατες αγιογραφίες. 
Ένα μεγάλο πιάτο με φακές, αγγούρι και ντομάτα, τυρί φέτα, ψωμί και καρπούζι αποτελούσαν τη μερίδα για τον καθένα μας, ενώ ένας μοναχός διάβαζε και έψαλλε κείμενα. Μετά το δείπνο έξω στο κιόσκι ....όπου απολαύσαμε μια υπεροχή θέα με την εμφάνιση ενός τεράστιου φεγγαριού από τη μεριά της Θάσου. Με έναν γέροντα Μοναχό που ήρθε και έκατσε μαζί μας συζητήσαμε για αρκετή ώρα.
Η αιώνια διαπάλη του καλού με το κακό. Ο θεός και ο διάβολος. Η αμαρτία και η μετάνοια. Αιώνιες και διαρκείς αντιθέσεις, που ασφαλώς οι απαντήσεις της θρησκευτικής νομενκλατούρας δεν θα μπορούσαν να με καλύψουν και ούτε φυσικά επεδίωξα κάτι τέτοιο.


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3/8/12
Γύρω στις 6 το πρωί της Παρασκευής, αρχίσαμε να ξυπνάμε, ενώ είχαμε αποφασίσει χθες μετά από αδιαθεσία του Θοδωρή (πυρετός και διάρροια) να μην πραγματοποιήσουμε την επίσκεψη στη Μονή Βατοπεδίου.Ήταν λοιπόν η ημέρα αναχώρησης από το τετραήμερο Αθωνικό οδοιπορικό μας η σημερινή.Μαζέψαμε τα πράγματα μας και ανηφορίσαμε στο ελικοδρόμιο όπου στις 8 θα έφευγε το αυτοκίνητο για τις Καρυές. Αυτή τη φορά είχαμε τον χρόνο για να γυρίσουμε λίγο την πρωτεύουσα και διοικητικό κέντρο του Αγίου Όρους. 
Καρυές
 Αρκετή κίνηση, αρκετά αυτοκίνητα, αρκετά μαγαζιά κυρία με ¨Τουριστικά είδη¨ κομποσκοίνια, κομπολόγια, εικόνες κλπ. Εντύπωση μου έκανε ο μοναδικός σκύλος που είδα εκεί από όλο το οδοιπορικό, αντίθετα πολλές γάτες, σχεδόν παντού. Η μη παρουσία γυναικών επίσης άρχισε να με ενοχλεί, φυσικά σέβομαι το άβατο , όμως φαίνεται πως ποτέ δεν θα μπορούσα εγώ να γίνω μοναχός....
Το ένα πούλμαν που ήρθε για τη Δάφνη, γέμισε πολύ γρήγορα και εμείς ίσα που προλάβαμε να μπούμε σε ένα μικρό 14αρη.Φτάσαμε Δάφνη και πήγαμε να βγάλουμε εισιτήρια για Ουρανούπολη με το φέρι που θα έφευγε από εκεί γύρω στις 12. Ευκαιρία για λίγη παρατήρηση και φωτογράφηση ανθρώπων.Μετά από ένα ¨πέρασμα¨ για τα μάτια από το τελωνείο, ανεβήκαμε στο πλοίο και πιάσαμε κατάστρωμα....
Η προσέγγιση κάθε αρσανά και η αργή κοντά στα παράλια πλεύση, μας έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την άριστη αρχιτεκτονική των μοναστηριών αλλά και την πολύ σοβαρή ανοικοδόμηση και συντήρηση που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια ακόμα και σε σύγκριση με την πριν 4 χρόνια περιήγηση από την θάλασσα που είχα κάνει. Το ¨τάισμα των γλάρων από τους επιβάτες στο φέρι,¨αποτελεί πάντα¨ μια ωραία εικόνα που ¨γράφει ¨ στις φωτογραφίες. Ο πύργος της Ουρανούπολης και το πρώτο μικτό κοινό λουομένων στη παραλία της ήταν το διαβατήριο για την είσοδο μας στη ¨Κανονική ζωή¨.
Στην αυλή του Τάσου.
 Τα γεμιστά που μας περίμενα μετά από ¨σύρμα¨ του Τάσου στη Γιάννα , μόλις φτάσαμε στα Βράσταμα, αλλά και το τσίπουρο με τα μεζεδάκια, εξαιρετικά και όχι μόνο γιατί πεινούσαμε.....αποχαιρετήσαμε τον Τάσο και τη Γιάννα τους ευχαριστήσαμε για τη φιλοξενία και φύγαμε για Θεσσαλονίκη στο σπίτι του Στέφανου όπου θα κάναμε μια στάση , χαιρετίσαμε την Νίκη, και στη συνέχεια ο Στέφανος μας πήγε στον σιδηροδρομικό σταθμό. Χαιρετήσαμε και ευχαριστήσαμε τον Στέφανο για την φιλοξενία, και τον 15χρονο Θοδωρή, ένα πολύ ώριμο για την ηλικία του παιδί. Πριν λίγο στις 6, είχε φύγει όμως το τραίνο για Αθήνα και το επόμενο ήταν στις 11. Σταθήκαμε τυχεροί και βρήκαμε αθηναϊκό ταξί που επέστρεφε και έτσι φτάσαμε στα σπίτια μας γύρω στις 1 :30 ξημερώματα Σαββάτου.

Λίγο αργότερα έγραψα στο FB....

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στη "φυσιολογική" ζωή...Το τεστ τελείωσε ... Ένα τετραήμερο γεμάτο από νέες εμπειρίες, νέες γνώσεις, νέες γνωριμίες, νέες εικόνες, με δοκιμασίες σωματικής αντοχής και φιλίας...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ(κείμενο: Τάσος Ορφανίδης)