Ανάβαση στην κορυφή του Άθωνα 31-3/8/2012
Περιγραφή :Τάσος Ορφανίδης
Φωτογραφίες: Στέφανος & Θοδωρής Νούτσιας
Όταν συζητούσαμε με τον Στέφανο για την ανάβαση στην κορυφή του Άθωνα πριν από δύο χρόνια, πάντα μου έλεγε θα πάμε αλλά θα έχω και τον Θοδωρή .
Ο Θοδωρής 14 χρονών σήμερα, αποδείχθηκε στην ανάβαση ο καλύτερος πεζοπόρος, ιδανικός συνοδοιπόρος, ώριμος για την ηλικία του, (πεζοπόροι ορειβάτες οι γονείς αμφότεροι).
Η κορυφή είναι στα 2033 μέτρα ενώ οργανωτικό ρόλο ανέλαβε ο Στέφανος.
Η ομάδα απαρτίσθηκε από τους Στέφανο Νούτσια, Θοδωρή Νούτσια και Τάσο Ορφανίδη, από Θεσσαλονίκη, Γιώργο Βασιλειάδη και Θωμά Κώτσια από Αθήνα.
1η μέρα.
Μετά την διαδικασία έκδοσης των διαμονητήριων( € 25 για τον καθένα) και πρωινό καφέ στην Ουρανούπολη, πήραμε το καραβάκι (ταχύπλοο) στις 31/3/2012 και ώρα 8 το πρωί με προορισμό την Σκήτη της Αγίας Άννας διάρκειας μιας ώρας. Πρώτος σταθμός η Δάφνη και στην συνέχεια στον Αρσανά της σκήτης. Το κόστος μεταφοράς € 12 για κάθε άτομο.
Σύντομα πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε στην σκήτη. Η διαδρομή έχει δυσκολία λόγω της ανάβασης αλλά μετά από 1 ½ -2 ώρες φθάσαμε όλοι στον αρχικό προορισμό μας. Μας υποδέχθηκαν στο Κυριακό με λουκούμια και τσίπουρο, ενώ ο Θοδωρής έγραψε τα στοιχεία μας στο σχετικό βιβλίο προσκυνητών. Το φαγητό ήταν στις 12 με 13:00 η ώρα το μεσημέρι και δείπνο στις 5 ώρα, χρόνος αρκετός τακτοποίησης στο δωμάτιο για μεσημεριανό ύπνο.
Θετικές εντυπώσεις από την διαμονή μας στην σκήτη.
Υπέροχη θέα, μοναδικό ηλιοβασίλεμα, ευγένεια στην υποδοχή και φιλοξενία εκ μέρους των μοναχών, καθαρό δωμάτιο τουαλέτες και μπάνια, φαγητό εξαιρετικό. Δυσάρεστη διαπίστωση: ο Γιώργος δεν θα μπορούσε να συνεχίσει, ενώ ο Θωμάς επέλεξε να μείνει μαζί του για να συνεχίσουν τις επόμενες μέρες, μέχρι την Μεγίστη Λαύρα που θα συναντιόμασταν για επιστροφή.
2η μέρα.
Αναχώρηση στις 5 ½ με φακό κεφαλής, μετά από σχολαστική τακτοποίηση σακιδίων. Βασική λεπτομέρεια η μεταφορά στο σακίδιο μας τουλάχιστον 3 μεγάλα μπουκάλια νερό, απαραίτητα για πιθανές εκπλήξεις της διαδρομής (δεν διαπιστώθηκε αυτό το ενδεχόμενο). Εναλλακτική πρόταση, ένα μπουκάλι νερό 1 ½ λίτρο και στον Σταυρό συμπλήρωμα των 2 άλλων κενών. Η προμήθεια σε νερό στο εκκλησάκι της Παναγίας γίνεται μόνο από πηγάδι.
Το μονοπάτι δύσκολο λόγω της μεγάλης ανηφόρας αλλά και του κακοτράχαλου. Μετά από μία διαδρομή 2 ωρών φθάσαμε στον Σταυρό για ξεκούραση μισής ώρας, πρωινό και κυρίως εφοδιασμό σε νερό.
Ο Στέφανος και ο Θοδωρής
Στις 8 ώρα πήραμε το μονοπάτι για το εκκλησάκι της Παναγίας που βρίσκεται σε υψόμετρο 1500 μ. Η διαδρομή εξίσου δύσκολη, ευτύχημα όμως ήταν η συννεφιά της ημέρας αλλά και τα μεγάλα διαστήματα μέσα σε μονοπάτια υπό σκιά. Φθάσαμε στην Παναγία στις 12 ώρα μεσημέρι. Μας υποδέχθηκε ο Χρίστος εργαζόμενος της Μεγίστης Λαύρας ο οποίος ήρθε με τον Γέροντα του για επισκευές-καθαριότητα του χώρου της Παναγίας και το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης στην Κορυφή του Άθωνα. Η φιλοξενία τους ήταν ευπρόσδεκτη για μας με συμπλήρωμα στο φαγητό μας από εφόδια δικά τους (τσίπουρο, ντομάτες και αγγουράκια παραγωγής της μονής Μεγίστης Λαύρας).
Νερό βρίσκει κανείς στο πηγάδι μέσα στο εκκλησάκι. Ο μεσημεριανός ύπνος στον ξενώνα, μας ανακούφισε από την κούραση της διαδρομής και με νέες δυνάμεις ξεκινήσαμε το απόγευμα στις 5 ώρα για ανάβαση στην κορυφή.
Η διαδρομή εξαιρετικά δύσκολη με αρκετές τραβέρσες, χρειάζεται μεγάλη προσοχή στα πατήματα λόγω του κακοτράχαλου, το οποίο χειροτέρευσε εξαιτίας της ανάβασης μουλαριών που μετέφεραν υλικά για την πρόοδο των έργων στην κορυφή (επέκταση του χώρου στο εκκλησάκι, αποθήκες ξενώνα), τα οποία δυστυχώς παραμένουν μέχρι σήμερα ημιτελή. Τελικά η ανάβαση στην κορυφή κράτησε περί 1 ½ -2 ώρες.
ΟΤάσος.
Η εικόνα μοναδική, προσωρινή ατυχία μας όμως όταν η ομίχλη έντυσε την κορυφή γύρω στις 7 ώρα, με αποτέλεσμα να χάσουμε την δύση του ήλιου .
Αποζημιωθήκαμε, με τις επόμενες εικόνες για όλες τις ώρες που μείναμε πάνω μέχρι το πρωί. Ήμασταν τόσο συνεπαρμένοι που ξεχάσαμε την επιλογή του ξενώνα στον οποίο μπορούσαν να φιλοξενηθούν 8 άτομα (υπήρχαν στρώματα και κουβέρτες). Μόνος συγκάτοικος ένας Ρώσος, υπέροχος άνθρωπος, ευγενικός προσκυνητής.
Το φαγητό μας με τις κονσέρβες, ήταν το καλύτερο πιάτο στο πιο πλούσιο εστιατόριο και οι ξηροί καρποί με χαλβαδάκια το καλύτερο επιδόρπιο.
Προετοιμασία για ύπνο στο πάτωμα στο εκκλησάκι, σε υπνόσακους που αποδείχθηκαν σωτήριοι για τους Στέφανο και Θοδωρή (χειμερινός υπνόσακος) αλλά για τον Τάσο η πιο δυσάρεστη εμπειρία (θερινός υπνόσακος ) ο οποίος ξύλιασε στο κρύο εφόσον πόρτα δεν υπήρχε και ένα τζάμι ήταν σπασμένο.
Θετικές εντυπώσεις της 2ης μέρας
Νερό υπάρχει στην αφετηρία της διαδρομής Σταυρός- εκκλησάκι της Παναγίας .
Στο εκκλησάκι της Παναγίας σε πηγάδι βρίσκεις νερό, ενώ μπορούν να φιλοξενηθούν περιφερειακά πολλά άτομα . Μέσα στο ξενώνα υπάρχουν περίπου 15 κρεβάτια με στρώματα.
Η κουζίνα είναι οργανωμένη για φιλοξενία πολλών προσκυνητών όχι μόνο κατά την ημέρα της εορτής της, αρκεί να έχεις τα απαραίτητα εφόδια τροφίμων. Το κτίριο είναι καινούργιο προστατευμένο από κεραυνούς με δυνατότητα θέρμανσης από τζάκι σε δύσκολες καιρικές συνθήκες.
Μέσα στο πέτρινο κτίριο βρίσκεται το μικρό εκκλησάκι .
Αρνητική εντύπωση Η εικόνα του όγκου των σκουπιδιών στον Σταυρό, ιδιαίτερα στην ποτίστρα κοντά στην αφετηρία της διαδρομής για το εκκλησάκι της Παναγίας.
3η μέρα.
Στις 3 ώρα σηκωθήκαμε για να αποθανατίσουμε το φεγγάρι (εικόνα ανεπανάληπτη). Η βραδιά κύλησε όμορφα, οι άλλοι να συνεχίζουν τον ύπνο τους και ο Τάσος να κάνει παρέα στο φεγγάρι, με τα άστρα να στήνουν τον χορό τους παίζοντας με το φώς.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό στην κακοτυχία μου γιατί αυτές τις εικόνες δεν θα τις κλείσω ποτέ στο χρονοντούλαπο της λήθης.
Στις 5 ώρα, εγερτήριο για τους υπόλοιπους για να μη χάσουμε την ανατολή του ήλιου και την δύση του φεγγαριού, ένα τέλειο συνδυασμό. Συναρπαστική η εικόνα του Άθωνα να σκιάζεται στα νερά της θάλασσας σαν πυραμίδα. Νομίζω ότι ο καθένας μας αποζημιώθηκε με την σειρά του, ξέχασε την εξαντλητική κούραση της ανάβασης και τον δρόμο της επιστροφής που είχαμε να κάνουμε σε λίγη ώρα.
Φωτογραφίες, εξερεύνηση της κορυφής λόγω της ιδανικής ορατότητας, ικανοποιητικό πρωινό και αναχώρηση της επιστροφής στις 6½ ώρα.
Η κάθοδος αν και αναμενόμενη αποδείχθηκε πιο σύντομη αλλά εξαιρετικά δύσκολη. Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή στα πατήματα για να αποφύγεις ένα στραβοπάτημα με δυσάρεστες συνέπειες σε βάρος σου και των συνοδοιπόρων σου. Σε 1 ½ ώρα είχαμε φθάσει στο εκκλησάκι της Παναγίας, μικρή στάση για πρωινό καφέ.
Ο Γέροντας με τον βοηθό του, πρόθυμα δέχθηκαν να φορτώσουν στα μουλάρια τους τα δύο από τα τρία σακίδια, για να τα παραλάβουμε στην μονή της Μεγίστης Λαύρας που ήταν ο προορισμός μας. Το περιεχόμενο του τρίτου σακιδίου επιλέχθηκε αυστηρά με τα πλέον απαραίτητα για την διαδρομή μας. Τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα .
Στις 9 ώρα το πρωί πήραμε το μονοπάτι που οδηγούσε μέχρι τον Σταυρό. Φροντίσαμε να ανανεώσουμε την προμήθεια μας σε νερό για 3 ώρες διαδρομή μέχρι τα Κρύα Νερά (στάση μίας ώρας), πραγματική όαση στην πολύωρη διαδρομή μας. Είναι πραγματική απόλαυση να πίνεις νερό τρεχούμενο από ρυάκι. Από εκεί νέα προμήθεια για άλλες 3 ώρες θα μας βοηθούσε να φθάσουμε στον προορισμό μας, στην Μεγίστη Λαύρα. Κατά την διαδρομή μας μοιραζόμασταν ανά μία ώρα το μοναδικό μας σακίδιο πλέον, στοιχείο που διευκόλυνε ιδιαίτερα την πολύωρη πεζοπορία μας.
Ευχάριστη έκπληξη ήταν όταν συναντώντας στα Κρύα Νερά το Γέροντα με τα μουλάρια να κατευθύνεται στην Μονή προθυμοποιήθηκε να μας απαλλάξει και από το τρίτο σακίδιο.
Βγάλαμε την υπόλοιπη διαδρομή περίπου σε 3 ώρες με ένα μπουκάλι φρέσκο νερό ο καθένας, αλλαξιά και φωτογραφικό υλικό, λαμβάνοντας υπόψη ότι στην υπόλοιπη διαδρομή δεν θα βρούμε άλλη πηγή νερού, ( απαραίτητο εφόδιο πάντα ένα μικρό σακίδιο) .
Ευχάριστο εύρημα από τον Θοδωρή, ένα κινητό τηλέφωνο στο μέσο της διαδρομής από Κρύα Νερά σε Μεγίστη Λαύρα. Διαπιστώθηκε στην πορεία ότι ανήκε στον βοηθό του Γέροντα που μας προσέφεραν την βοήθεια μεταφοράς των σακιδίων με τα μουλάρια τους.
Χαρακτηριστικό του μονοπατιού από Σταυρό μέχρι Μονή Μεγίστης Λαύρας η βατή διαδρομή του, σχεδόν υπό σκιά, ενώ στο τέλος του ένα παλιό καλντερίμι σε εξαιρετική κατάσταση που οδηγούσε απευθείας στην Μονή μετά από μία μικρή παράκαμψη, λόγω καταπλάκωσης ενός κομματιού του από κορμούς δένδρων.
Η άφιξη μας στην Μονή της Μεγίστης Λαύρας στις 6 ώρα το απόγευμα, μας ανακούφισε, μετά από 11 ώρες περίπου πεζοπορίας. Οι συνοδοιπόροι μας Θωμάς και Γιώργος είχαν φθάσει ποιο νωρίς, ακολουθώντας πρόγραμμα επίσκεψης μονών, με ενδιάμεση διανυκτέρευση στην Ι. Μ Διονυσίου.
Η υποδοχή των φίλων μας, ένα ζεστό μπάνιο, μόλις που προλάβαμε το φαγητό στην Τράπεζα και ο βραδινός περίπατος συντροφιά με την πανσέληνο, ήταν η θαλπωρή στην κούραση μας.
Το επόμενο πρωί αναχωρήσαμε με το μικρό λεωφορείο για τις Καρυές ( € 8 το εισιτήριο και στην συνέχεια στην Δάφνη (€4,5 το εισιτήριο).
Η επιστροφή μας στην Ουρανούπολη έγινε με το ferryboat, το οποίο έπιασε όλες τις μονές στην διαδρομή του (Ι. Μ Παντελεήμονος, Ι. Μ Ξενοφώντος, Ι. Μ Δοχειαρίου, Αρσανάς Ζωγράφου & Χιλανδαρίου). Το ταξίδι μας συντρόφευαν τα γλαροπούλια, όμορφες εικόνες στην θύμηση μας.
Απολογιστικά θα έλεγα ότι η επιλογή της διαδρομής, οι προμήθειες μας αλλά και το συνολικό πρόγραμμα κατανομής της ήταν ιδανικό. Θεωρώ ότι πιθανή εξαίρεση, κατά την κάθοδο μας με κατεύθυνση την Μεγίστη Λαύρα, θα ήταν μία ενδιάμεση διανυκτέρευση στην Κερασιά. Η επιλογή προμήθειας των νερών είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.
Υπογράμμιση.
Με την οδική εξέλιξη που γίνεται τα τελευταία χρόνια στο Άγιο Όρος, τα μονοπάτια αυτά που συνδέουν τις Μονές μεταξύ τους στα δύσβατα αυτά μέρη, κινδυνεύουν στο μέλλον να κλείσουν φυσιολογικά από την άγρια βλάστηση γύρω τους, λόγω μη διάβασης τους από ανθρώπους και μουλάρια. Το Άγιο Όρος χαρακτηρίζεται για την πυκνή του βλάστηση από κουμαριές, πουρνάρια, καστανιές, οξιές και δρυς, ενώ συναντάς έντονα τα ίχνη από αγριογούρουνα. Είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι το Άγιο Όρος, την πρώτη πριν από 13 χρόνια περίπου. Η ανακαίνιση των περισσοτέρων Μονών, το άνοιγμα νέων δρόμων, τα μικρά και μεγάλα λεωφορεία, ελικοδρόμια, ίσως να συνετέλεσαν στην αύξηση της επισκεψιμότητας αλλά διεύρυναν πιθανόν τις υποχρεώσεις τους η ακόμη και τις δεσμεύσεις τους. Θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να προστατευτεί η μοναδικότητα του Αγίου Όρους, διατηρώντας με κάθε τρόπο καθετί αυθεντικό που το χαρακτηρίζει .
