Remember when we used to play
live στο "ενθύμιον"
"Ποια είναι τα τραγούδια που μπορούν να λαχταρίσουν μια πόλη που αγρυπνά;
Είναι παρήγορα τραγούδια ή τραγούδια θυμού;
Είναι λόγια εις μνήμην ή λόγια εις εξάλειψιν του οδυνηρού;
Ποιά είναι τα τραγούδια που αντέχουν ακόμα ν' ακούγονται απ' τα μεγάφωνα μιας Αθήνας που χάνει μία μία τις αισθήσεις της;
Δεν αναλαμβάνουμε την παραμικρή ευθύνη για τη σωστή απάντηση κι όποιος σας πει πως γνωρίζει κλείστε του το μικρόφωνο.
Εμείς ένα ξέρουμε. Η γιορτή της χαράς και του κεφιού έχει φυσικά σπιρτόζικα ματζοράκια αλλά έχει και κάτι μελωδικές γραμμές ηλεκτρισμένες, κι αυτές οι γραμμές λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, η μνήμη έχει γράψει, το τραγούδι της μνήμης συνθέτει τα τετραγωνικά του τόπου μας, κι έτσι άστεγοι, εμείς,ποτέ".
Δεν αναλαμβάνουμε την παραμικρή ευθύνη για τη σωστή απάντηση κι όποιος σας πει πως γνωρίζει κλείστε του το μικρόφωνο.
Εμείς ένα ξέρουμε. Η γιορτή της χαράς και του κεφιού έχει φυσικά σπιρτόζικα ματζοράκια αλλά έχει και κάτι μελωδικές γραμμές ηλεκτρισμένες, κι αυτές οι γραμμές λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, η μνήμη έχει γράψει, το τραγούδι της μνήμης συνθέτει τα τετραγωνικά του τόπου μας, κι έτσι άστεγοι, εμείς,ποτέ".
Το παραπάνω "κάλεσμα" από τρία νέα παιδιά, σε μια δύσκολη περίοδο για την "διασκέδαση" μας, είναι ερέθισμα ασφαλώς που εξάπτει την περιέργεια και την φαντασία, αλλά όπως αποδείχτηκε ήταν και μια πολύ ακριβής περιγραφή αυτού που θα παρακολουθούσαμε. Σε έναν πολύ συμπαθητικό χώρο το "ενθύμιον", για τρεις περίπου ώρες περιπλανηθήκαμε σε αγαπημένες μουσικές στιγμές και τραγούδια που είχαν σχέση με μνήμες κάποιων άλλων εποχών,μια προσπάθεια για ένα νοσταλγικό ταξίδι, έστω και πρόσκαιρο, σε στιγμές και μνήμες από το παρελθόν.
Αγαπημένα τραγούδια, αγαπημένων συνθετών, σε ένα φιλικό περιβάλλον, με συνοδεία στο πιάνο από έναν δεξιοτέχνη της Κλασσικής μουσικής αλλά και όχι μόνο,τον Μάρκο Κώτσια, με μια πολύ καλή ερμηνεία από τον Μανόλη Λιανή και την Μάτα Καστρησίου που με θεατρικότητα και μπρίο ήταν ο συνδετικός κρίκος της όλης προσπάθειας.
