Από την διάσπαση του ΚΚΕ το 1991, και έπειτα για κάποιο μικρό διάστημα που έμεινα οργανωμένος στον Συνασπισμό, με δική μου επιλογή παρέμενα ανένταχτος κομματικά, επιλέγοντας μια πιο προσωπική στάση και δράση, πάντα μέσα στα πλαίσια της μαρξιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς με γνώμονα και στόχο την ενότητα δράσης της. Από τότε και μέχρι σήμερα με τις μικρές μου δυνάμεις φρόντιζα να παράγω πολιτική σκέψη και δράση προς εκπλήρωση των παραπάνω, αξιοποιώντας ασφαλώς ότι καλύτερο ιδεολογικό και πολιτικό υλικό, κατά την γνώμη μου, υπήρχε στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση και συγκυρία. Η πιο κοντινή σε μένα ιδεολογικά και πολιτικά δύναμη, ήταν το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ, άνθρωποι που γνώριζα, συνεργάστηκα και αγωνίστηκα μαζί τους στον συνδικαλιστικό κυρίως χώρο. Σταθερά και συνειδητά ψήφιζα κάθε φορά και σε κάθε εκλογική μάχη τους υποψήφιους του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς γιατί ένιωθα πιο κοντά στο πολιτικό του πρόγραμμα και στην προσπάθεια που κατέβαλλε κάθε φορά για ευρύτερες συσπειρώσεις του αριστερού μπλοκ δυνάμεων, και την συνεύρεση του με ότι πιο ριζοσπαστικό κίνημα υπήρχε στην ελληνική κοινωνία.
Σχετικά
πρόσφατα λίγο πριν την συνδιάσκεψη του, έγινα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ,
εκτιμώντας πως έχουν ωριμάσει οι προϋποθέσεις (στις οποίες θέλω να
συμβάλω) για το νέο εγχείρημα οργανωτικής συγκρότησης σε ενιαίο κόμμα
όλων των μέχρι τώρα ξεχωριστών δυνάμεων και συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, που
μαζί και με έναν αξιόλογο αριθμό νέων μελών, ανένταχτων της
αριστεράς, το επόμενο διάστημα θα βαδίσουν
στο συνέδριο του.
Ένα κόμμα που συμφωνώ ότι πρέπει να είναι ριζοσπαστικό, συλλογικό, δημοκρατικό, με τάσεις, όσο τα μέλη του αισθάνονται την ανάγκη να εκφράζονται και μέσα από αυτές, σε συνθήκες μιας ζωντανής πολιτικής λειτουργίας, με ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ανοιχτή ιδεολογική αντιπαράθεση, που θα συμβάλει στην παραγωγή πολιτικής, αλλά και στην περαιτέρω διεύρυνση και στην οργανωτική ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η επιστροφή μου αυτή στην οργανωμένη πολιτική δράση μέσα από κομματικό φορέα, ήταν και επιστροφή στα "πάτρια εδάφη" της Κοκκινιάς, από όπου πριν 35 χρόνια με πλήρη συνείδηση ότι έπρεπε να οργανωθώ και να δράσω μέσα από το κόμμα που αντιπροσώπευε την τάξη μου, έδινα το βιογραφικό μου σαν νεολαίος στην ΚΝΕ Κοκκινιάς.
Ένα κόμμα που συμφωνώ ότι πρέπει να είναι ριζοσπαστικό, συλλογικό, δημοκρατικό, με τάσεις, όσο τα μέλη του αισθάνονται την ανάγκη να εκφράζονται και μέσα από αυτές, σε συνθήκες μιας ζωντανής πολιτικής λειτουργίας, με ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ανοιχτή ιδεολογική αντιπαράθεση, που θα συμβάλει στην παραγωγή πολιτικής, αλλά και στην περαιτέρω διεύρυνση και στην οργανωτική ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η επιστροφή μου αυτή στην οργανωμένη πολιτική δράση μέσα από κομματικό φορέα, ήταν και επιστροφή στα "πάτρια εδάφη" της Κοκκινιάς, από όπου πριν 35 χρόνια με πλήρη συνείδηση ότι έπρεπε να οργανωθώ και να δράσω μέσα από το κόμμα που αντιπροσώπευε την τάξη μου, έδινα το βιογραφικό μου σαν νεολαίος στην ΚΝΕ Κοκκινιάς.
Πριν 15 μήνες έγραφα ότι "ο ΣΥΡΙZA έχει σηκώσει το γάντι, ίσως για πρώτη φορά,
αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που του αναλογούν να παίξει μπάλα στο γήπεδο
της κυβερνητικής εξουσίας, και να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο
εκπροσωπώντας την κοινωνική πλειοψηφία που με ενότητα και
αποφασιστικότητα θα ανατρέψει την εφαρμοζόμενη πολιτική".
Στις εκλογές του Ιουνίου 2012 αυτό κρίθηκε. Ο λαός αποδέχτηκε αυτόν τον ρόλο για τον Σύριζα, και του έδωσε εντολή να κάνει όλα εκείνα τα βήματα που θα τον φέρουν και στην κυβερνητική ευθύνη. Έχουμε ξεκαθαρίσει λοιπόν και αποδεχτεί ότι παίζουμε στο πολιτικό παιχνίδι διεκδικώντας στα ίσα την κυβερνητική εξουσία για να αλλάξουμε τα πράγματα προς όφελος του λαού.
Μένει λοιπόν να επεξεργαστούμε και να αποφασίσουμε μέσα από το συνέδριο, με κάθε λεπτομέρεια το πλαίσιο των προγραμματικών μας δεσμεύσεων και επιλογών, βάση των όποιων θα προσκαλέσουμε τον λαό να μας ψηφίσει και να μας στηρίξει μετεκλογικά. Να επεξεργαστούμε και να αποφασίσουμε το θέμα των συμμαχιών που εμείς θα επιλέξουμε να κάνουμε σαν την καλύτερη εκδοχή, το καλύτερο σενάριο για την ευόδωση των στόχων μας, και όχι εκείνες που θα προκύψουν σαν λύσεις "ανάγκης" μετεκλογικά. Γιατί το να έχουμε αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές δεν είναι πιθανό, αλλά και να υπάρξει, θα πρέπει, όπως έχουμε δεσμευθεί, να συγκροτήσουμε και πάλι συμμαχίες με όμορες δυνάμεις για μεγαλύτερο και καλύτερο συσχετισμό δυνάμεων.
Δυο κατά τη γνώμη μου πολύ σοβαρά ζητήματα πρέπει να συγκεντρώσουν τη μέγιστη προσοχή μας, και τα οποία θα καθορίσουν εν πολλοίς την εξέλιξη των πραγμάτων, στα οποία όλοι μας πρέπει να πάρουμε σαφή θέση και να ψηφίσουμε αντίστοιχα. Είναι το θέμα του χρέους και το θέμα των δανειακών συμβάσεων (μνημονίων). Και για τα δυο αυτά θέματα έχουν γραφτεί και ακουστεί πάρα πολλά, υπάρχουν πολλές αναφορές και στα κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου. Η δική μου άποψη είναι ότι όσο πιο λιτοί και σαφείς είμαστε στη πρόταση μας για τα δυο αυτά θέματα, τόσο πιο πολύ θετικά θα επηρεάσουμε τις εξελίξεις.
Εγώ βεβαίως έχω κάνει την επιλογή μου την οποία δεσμεύομαι, αν εκλεγώ σύνεδρος γιατί σκοπεύω να βάλω υποψηφιότητα, ότι μέχρι τέλους θα ψηφίζω:
Για τις δανειακές συμβάσεις: Καμιά διαπραγμάτευση. Άμεση ακύρωση-κατάργηση.
Για το χρέος: Διαπραγμάτευση κάτω από την απειλή "στάσης πληρωμών".
Σε άρνηση ή κωλυσιεργία της, Μονομερής διαγραφή.
Θέλω να κάνω όμως και μια αναφορά στο περίφημο : Λεφτά υπάρχουν;
Σε αυτό το ερώτημα πιστεύω ότι το πρώτο που πρέπει να απαντήσουμε είναι το αν έχουμε εμείς, την πολιτική βούληση και συσχετισμό δυνάμεων να τα "πάρουμε" από εκεί που υπάρχουν.
Γιατί λεφτά και περιουσίες υπάρχουν εκεί που ποτέ μέχρι τώρα το κράτος δεν έχει βάλει "χέρι". Τώρα το πως θα τα πάρουμε, καθημερινά η τρικομματική κυβέρνηση με την υψηλή εποπτεία της τρόικα μας δίνει μαθήματα και τρόπους. Εμείς απλά θα αλλάξουμε το υποκείμενο, θα αλλάξουμε τους συνήθεις ύποπτους προς αφαίμαξη, δηλαδή τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.
Τέλος πρέπει να έχουμε ένα πράγμα καθαρό. Το καταστατικό οι διακηρύξεις, το πρόγραμμα, όλα τα κείμενα που θα επεξεργαστούμε και θα αποφασίσουμε είναι μια πολύ χρήσιμη και αναγκαία προϋπόθεση ένας πολύ καλός μπούσουλας για να μας οδηγεί στη δράση μας και στη λειτουργία μας. Αυτό όμως από μόνο του σίγουρα δεν φτάνει. Χρειάζεται να μετουσιώσουμε τις θεωρητικές μας επεξεργασίες και αναζητήσεις σε πολιτική ισχύ, σε δύναμη ελπίδας, ανατροπής και συμμετοχής του λαού, στο χτίσιμο μιας νέας Ελλάδας της αναγέννησης από τις στάχτες του καπιταλιστικού συστήματος, σε ένα δρόμο που θα έχει στο τέλος του τον σοσιαλισμό.
Στις εκλογές του Ιουνίου 2012 αυτό κρίθηκε. Ο λαός αποδέχτηκε αυτόν τον ρόλο για τον Σύριζα, και του έδωσε εντολή να κάνει όλα εκείνα τα βήματα που θα τον φέρουν και στην κυβερνητική ευθύνη. Έχουμε ξεκαθαρίσει λοιπόν και αποδεχτεί ότι παίζουμε στο πολιτικό παιχνίδι διεκδικώντας στα ίσα την κυβερνητική εξουσία για να αλλάξουμε τα πράγματα προς όφελος του λαού.
Μένει λοιπόν να επεξεργαστούμε και να αποφασίσουμε μέσα από το συνέδριο, με κάθε λεπτομέρεια το πλαίσιο των προγραμματικών μας δεσμεύσεων και επιλογών, βάση των όποιων θα προσκαλέσουμε τον λαό να μας ψηφίσει και να μας στηρίξει μετεκλογικά. Να επεξεργαστούμε και να αποφασίσουμε το θέμα των συμμαχιών που εμείς θα επιλέξουμε να κάνουμε σαν την καλύτερη εκδοχή, το καλύτερο σενάριο για την ευόδωση των στόχων μας, και όχι εκείνες που θα προκύψουν σαν λύσεις "ανάγκης" μετεκλογικά. Γιατί το να έχουμε αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές δεν είναι πιθανό, αλλά και να υπάρξει, θα πρέπει, όπως έχουμε δεσμευθεί, να συγκροτήσουμε και πάλι συμμαχίες με όμορες δυνάμεις για μεγαλύτερο και καλύτερο συσχετισμό δυνάμεων.
Δυο κατά τη γνώμη μου πολύ σοβαρά ζητήματα πρέπει να συγκεντρώσουν τη μέγιστη προσοχή μας, και τα οποία θα καθορίσουν εν πολλοίς την εξέλιξη των πραγμάτων, στα οποία όλοι μας πρέπει να πάρουμε σαφή θέση και να ψηφίσουμε αντίστοιχα. Είναι το θέμα του χρέους και το θέμα των δανειακών συμβάσεων (μνημονίων). Και για τα δυο αυτά θέματα έχουν γραφτεί και ακουστεί πάρα πολλά, υπάρχουν πολλές αναφορές και στα κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου. Η δική μου άποψη είναι ότι όσο πιο λιτοί και σαφείς είμαστε στη πρόταση μας για τα δυο αυτά θέματα, τόσο πιο πολύ θετικά θα επηρεάσουμε τις εξελίξεις.
Εγώ βεβαίως έχω κάνει την επιλογή μου την οποία δεσμεύομαι, αν εκλεγώ σύνεδρος γιατί σκοπεύω να βάλω υποψηφιότητα, ότι μέχρι τέλους θα ψηφίζω:
Για τις δανειακές συμβάσεις: Καμιά διαπραγμάτευση. Άμεση ακύρωση-κατάργηση.
Για το χρέος: Διαπραγμάτευση κάτω από την απειλή "στάσης πληρωμών".
Σε άρνηση ή κωλυσιεργία της, Μονομερής διαγραφή.
Θέλω να κάνω όμως και μια αναφορά στο περίφημο : Λεφτά υπάρχουν;
Σε αυτό το ερώτημα πιστεύω ότι το πρώτο που πρέπει να απαντήσουμε είναι το αν έχουμε εμείς, την πολιτική βούληση και συσχετισμό δυνάμεων να τα "πάρουμε" από εκεί που υπάρχουν.
Γιατί λεφτά και περιουσίες υπάρχουν εκεί που ποτέ μέχρι τώρα το κράτος δεν έχει βάλει "χέρι". Τώρα το πως θα τα πάρουμε, καθημερινά η τρικομματική κυβέρνηση με την υψηλή εποπτεία της τρόικα μας δίνει μαθήματα και τρόπους. Εμείς απλά θα αλλάξουμε το υποκείμενο, θα αλλάξουμε τους συνήθεις ύποπτους προς αφαίμαξη, δηλαδή τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.
Τέλος πρέπει να έχουμε ένα πράγμα καθαρό. Το καταστατικό οι διακηρύξεις, το πρόγραμμα, όλα τα κείμενα που θα επεξεργαστούμε και θα αποφασίσουμε είναι μια πολύ χρήσιμη και αναγκαία προϋπόθεση ένας πολύ καλός μπούσουλας για να μας οδηγεί στη δράση μας και στη λειτουργία μας. Αυτό όμως από μόνο του σίγουρα δεν φτάνει. Χρειάζεται να μετουσιώσουμε τις θεωρητικές μας επεξεργασίες και αναζητήσεις σε πολιτική ισχύ, σε δύναμη ελπίδας, ανατροπής και συμμετοχής του λαού, στο χτίσιμο μιας νέας Ελλάδας της αναγέννησης από τις στάχτες του καπιταλιστικού συστήματος, σε ένα δρόμο που θα έχει στο τέλος του τον σοσιαλισμό.