ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

 Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα, συμφωνώ πως ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει κάνει μέχρι τώρα ο Σύριζα, ενιαία, χωρίς λάβαρα συνιστωσών, με ένα κόσμο που ίσως πολλοί απ΄ αυτούς πρώτη φορά βρίσκονταν σε συγκέντρωση του Σύριζα, που ήρθαν να δουν και να ακούσουν, να αφουγκραστούν προθέσεις και διαθέσεις.

Σε αυτόν και μόνο τον κόσμο, ήταν προσανατολισμένη η όλη "παραγωγή" της συγκέντρωσης, η ομιλία του προέδρου, η γλώσσα του σώματος, ακόμα και οι μουσικές επιλογές ήταν προσανατολισμένες σκόπιμα η μη, στο να παραπέμψουν σε συγκρίσεις με άλλες εποχές και σε άλλους ηγέτες. Για μένα προσωπικά, ήταν απογοητευτική αυτή η εικόνα που βγήκε από τον Πρόεδρο, σε σχέση με τις μέχρι τώρα λαϊκές συγκεντρώσεις. Αναγνωρίζω όμως ότι αυτή η εικόνα κάλυψε τη μεγάλη πλειοψηφία των συγκεντρωμένων, τους έδωσε αυτό που ήθελαν να ακούσουν, και να δουν.

Όμως εμείς τα μέλη του Σύριζα, πρέπει να μετράμε διαφορετικά τα πράγματα και τις προϋποθέσεις όταν λέμε ότι πάμε για κυβέρνηση της αριστεράς. Από αυτή τη πολύ μεγάλη συγκέντρωση, στο κάλεσμα πάμε όλοι στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, ακολούθησε ένα ελάχιστο ποσοστό.... Αυτό είναι ένα ποιοτικό κριτήριο που πρέπει να μετράμε. Η στάση του καθενός και η συμμετοχή του στους αγώνες που αναπτύσσονται.

Πρέπει να καταλάβουμε, ότι το μόνο που θα έχουμε σαν κυβέρνηση της αριστεράς για να υπερασπιστούμε τις ρήξεις και ανατροπές που θα επιχειρήσουμε, θα είναι το συνειδητοποιημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, οι άνθρωποι των κινημάτων, οι ενεργοί πολίτες. Θα είναι μόνο το ανιδιοτελές και συνειδητό κομμάτι του λαού, που έχει αποβάλλει από μέσα του τον φόβο, που συμμετέχει και παλεύει όλα αυτά τα χρόνια για το γενικό, και όχι το προσωπικό του καλό, ξέροντας πως ότι είναι καλό για το σύνολο, είναι καλό και για εκείνον.
Άρα αυτό που βγάζω σαν συμπέρασμα, είναι ότι μόνο η συνεχής ριζοσπαστικοποίηση μας είναι εγγύηση, ότι θα έχουμε αυξανόμενη δυναμική σύγκρουσης, εγγύηση ότι θα κάνουμε αυτά που έχουμε υποσχεθεί. Η συνεχής επίθεση ενωτικών ενεργειών, η έντονη παρεμβατική πολιτική συμμαχιών μας, προς τις όμορες δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς, έως τις δυνάμεις του πολιτικού αντιεξουσιαστικού χώρου, είναι οι δεξαμενές απ΄ όπου ανάλογα με τις κινήσεις που θα κάνει η κυβέρνηση της αριστεράς, θα αντλεί κάθε φορά αυτούς που θα την στηρίζουν έστω και κριτικά, αλλά ίσως με την ποιο αγνή και ανιδιοτελή πρόθεση.

Ξέρω ότι όλα αυτά που αναφέρω ακούγονται ίσως για πολλούς ακραία, η ανεφάρμοστα. Ξέρω ότι ορισμένοι δεν συμφωνούν ίσως, η δεν είναι έτοιμοι να τα ακολουθήσουν. Αυτό υπάρχει και στη κοινωνία που ζούμε. Επαναστατική πολιτική πράξη σήμερα, μέσα σε αυτή την πανσπερμία των πολιτικών δυνάμεων, είναι, να μπορείς να διασφαλίζεις ενότητα δράσης σε πολιτικούς στόχους, και να τους πραγματοποιείς, πάρα να προτάσσεις τις όποιες διαφορές χωρίζουν, και μας αφήνουν άπραγους οραματιστές. Επαναστατικό κάθε φορά, είναι να μπορείς να ανιχνεύεις τις διαθέσεις των μαζών, να συμβαδίζεις μαζί τους, και κάνοντας ένα βήμα μπροστά, να τις έλκεις προς την ίδια κατεύθυνση.

Η όποια εμπειρία μου από οργανωμένη δράση μέσα από κόμμα έχει να κάνει μόνο με τον "δημοκρατικό συγκεντρωτισμό", συστατικό στοιχείο κάθε λενινιστικού κόμματος, που με λίγα λόγια προβλέπει την αρχή: «ελευθερία συζήτησης, ενότητα δράσης», δηλαδή να διασφαλίζεται  η συλλογική συζήτηση, επεξεργασία και απόφαση, με την ενιαία δράση όλων των μελών, άσχετα με το τι ψηφίσαν στη συγκεκριμένη ψηφοφορία. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δε λειτουργεί από μόνος του, τον εφαρμόζουν άνθρωποι, μέλη και στελέχη, που πολλές φορές αδυνατούν η δεν θέλουν να κρατήσουν τη σωστή  διαλεκτική σχέση και αναλογία δημοκρατίας και συγκεντρωτισμού, έτσι υπάρχουν φαινόμενα (πολύ συχνά), επιβολής του συγκεντρωτισμού δηλαδή την θέληση, από την "καθοδήγηση",  των παραπάνω οργάνων. Κάπως έτσι παίρνονται αποφάσεις, όπως είδαμε πρόσφατα, με το 97% του σώματος ενός συνεδρίου....

Από την μέχρι εικόνα που συναντώ στην οργάνωση του Σύριζα που ανήκω, αλλά και τη γενικότερη, δεν μπορώ να πω πως με αφήνει ικανοποιημένο. Η μεγάλη πλειοψηφία των μελών δεν συμμετέχει ενεργά - απλώς καλείται για να ενημερωθεί περισσότερο, παρά για να συμμετέχει σε μια διαδικασία συναπόφασης. Η παραγωγή πολιτικής στις περισσότερες περιπτώσεις είναι προνόμιο των κεντρικών οργάνων. Οι οργανώσεις μελών περιορίζονται σε εκδηλώσεις με ομιλητές κεντρικά στελέχη. Για να στηθούν οι δομές αλληλεγγύης, υπήρξαν μακρόχρονες βασανιστικές διαδικασίες, ανοργανωσιά, ετσιθελισμός. Η λογική της ανάθεσης υπερισχύει της λογικής της συμμετοχής.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ειδικά σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, δεν μπορούν να δουλέψουν όλα ρολόι στον ΣΥΡΙΖΑ και ούτε θα μπορούσαν άλλωστε. Μέσα σε μερικούς μήνες ένα κόμμα του 4% πρέπει να μετεξελιχθεί σε ένα κόμμα έτοιμο να κυβερνήσει, με επικαιροποιημένο πρόγραμμα, με έτοιμα στελέχη πρώτης γραμμής, με επικοινωνιακή  εμπειρία, αλλά και να στηθεί  αυτό το κόμμα σε ενιαία βάση, από ένα σύνολο συνιστωσών που το αποτελούσαν. Παρόλα αυτά πιστεύω πως έγιναν και γίνονται τεράστια βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση, ενώ μέσα από έναν ώριμο διάλογο και αντιπαράθεση που πρέπει να διεξαχθεί μέχρι το συνέδριο,( σε πιεστικές συνθήκες χρόνου και από πλευράς πολιτικών εξελίξεων),  πρέπει να γίνει προσπάθεια εμπλουτισμού των θέσεων αλλά και ομογενοποίησης ζητημάτων δευτερευόντων που δεν αλλοιώνουν φυσιογνωμία και πολιτικές.

Ένα συμπέρασμα που έβγαλα από τη ενασχόληση μου με τη πολιτική δράση και τον συνδικαλισμό, είναι ότι δεν αρκούν οι καλές, οι αγνές προθέσεις των ανθρώπων, για να διασφαλίσουμε χρηστή διοίκηση, η πολύ περισσότερο να διασφαλίσουμε την οποιαδήποτε εξουσία (σίγουρα και την κομματική) από την κατάχρηση και την διαφθορά. Χρειάζεται αυτό να γίνεται βάζοντας όσο το δυνατόν περισσότερες ασφαλιστικές δικλείδες ελέγχου, συγκεκριμένα καταστατικά άρθρα, που να καθορίζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Δεν κρύβω βεβαίως πως διάβασα πολλές προτάσεις τέτοιου είδους στις θέσεις για το καταστατικό, όπως, (Χρονικά όρια σε θητείες δημόσιες και εσωτερικές στο κόμμα, δυνατότητα ανάκλησης από τη βάση, οριζόντια οργάνωση και δικτύωση του κόμματος, εσωκομματικά δημοψηφίσματα, ενίσχυση της συλλογικής διαβούλευσης και συναπόφασης κ.α) με τις οποίες βέβαια συμφωνώ. 

Κάποια πολύ συγκεκριμένα ζητήματα που αφορούν το καταστατικό.
Πρώτον στο θέμα του τίτλου , Θεωρώ και συμφωνώ με την συγκεκριμένη πρόταση που υπάρχει ότι το ΣΥΡΙΖΑ (σκέτο) είναι πλέον διεθνές κατοχυρωμένο brad name και δεν πρέπει να δυσκολεύουμε την επικοινωνιακή του δυναμική προσθέτοντας το ΕΚΜ το οποίο βέβαια όταν μπήκε είχε τη πολιτική σημασία του, όμως στα πλαίσια πλέον του ενιαίου κόμματος οι τέτοιου είδους επισημάνσεις, πέρα από αυτοϊκανοποίηση επικοινωνιακά δεν προσθέτουν κάτι περισσότερο.
Δεύτερο που θέλω να θίξω είναι ο μέγιστος αριθμός των οργανώσεων μελών. Κατά την γνώμη μου αυτός δεν πρέπει να είναι πάνω από 80 μέλη. Έτσι υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία και τοπική προσαρμογή, μεγαλύτερο ενδιαφέρον και συμμετοχή στις συνελεύσεις, μεγαλύτερη ανάδειξη στελεχών κλπ.
Τρίτο θεωρώ πιο λειτουργική και πιο κοντά στις οργανωτικές ανάγκες, την ενδιάμεση οργάνωση σε νομαρχιακό επίπεδο και όχι σε περιφερειακό.
Τέταρτο μια από τις ασφαλιστικές δικλείδες που ανάφερα πιο πάνω, είναι και η εκλογή του Προέδρου του κόμματος, που πρέπει να γίνεται από την Κ.Ε και όχι από το συνέδριο.

Κλείνω με την παραδοχή ότι σήμερα, ο  ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τη μόνη εναλλακτική και ελπιδοφόρα πολιτική πρόταση που υπάρχει στη χώρα μας, γι αυτό έχουμε χρέος όλοι να διαφυλάξουμε και να ενισχύσουμε την επιτυχή προοπτική του.