Δεν έχω βέβαια καμία επιστημονική σχέση με την ψυχολογία των μαζών. Προσπαθώ όμως, σαν μια σκεπτόμενη μονάδα αυτής της "μάζας" να καταλάβω γιατί εγώ μαζί με κάποιους ελάχιστους, τη συγκεκριμένη ημέρα, να ανεβαίνω από το γκάζι την Ερμού προς το Σύνταγμα, και η τεράστια πλειοψηφία των νέων (κυρίως) να χασκογελούν και να χαίρονται το χάϊδεμα του ήλιου στα παγκάκια, η να κατευθύνονται στην αντίθετη από μένα κατεύθυνση. Παγερά αδιάφοροι στη πολιτική διαμαρτυρία, στα καλέσματα κομμάτων, συνδικάτων και κινημάτων. Τι είναι αυτό που δεν έχω καταλάβει εγώ ή αυτοί και οι δρόμοι μας αποκλίνουν; Πάγιο ερώτημα και συνεχώς σε επικαιρότητα το τελευταίο ειδικά διάστημα, που η ασυδοσία της νομοθετικής εξουσίας μας επιβάλλει τους νέους όρους "υποτίμησης" της ζωής μας.
Όχι δεν θέλω να χαϊδεύω αυτιά, δεν θέλω να παίρνω ευθύνες που δεν μου αναλογούν, δεν θεωρώ τον εαυτό μου κάτι το "ιδιαίτερο", πιο έξυπνο η πιο "αγωνιστή". Η παγερή απάθεια και η συνειδητή αδιαφορία για τα τεκταινόμενα στη πολιτική ζωή της χώρας, δεν νομίζω να είναι χαρακτηριστική "ατέλεια" των Ελλήνων πολιτών. Βεβαίως αυτοί που έχουν αναλάβει να χειραγωγούν συνειδήσεις και συμπεριφορές, φαίνεται πως κάνουν καλά τη δουλειά τους. Οι "εναλλακτικές" μορφές διακυβέρνησης μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ, έχουν πετύχει αν μη τι άλλο, να σπείρουν σύγχυση και αποπροσανατολισμό, σε μια νεολαία κυρίως που έχει μεγαλώσει σε ένα "υπερπροστατευτικό" περιβάλλον από τους "ευμαρείς Ευρωπαίους" γονείς τους. Έχουν μάθει λοιπόν και το θεωρούν φυσιολογικό, να "βαδίζουν" δια της αναθέσεως, να περιμένουν από τους "άλλους", τους "υπεύθυνους", να τους κατευθύνουν και να τους δίνουν τις λύσεις. Η διεκδίκηση και ο αγώνας είναι ξένες έννοιες και πρακτικές προς το συντριπτικά μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, και την ευθύνη βεβαίως δεν τη έχουν αυτοί οι νέοι, αλλά οι "νέοι" των προηγούμενων γενιών.
Όχι δεν θέλω να χαϊδεύω αυτιά, δεν θέλω να παίρνω ευθύνες που δεν μου αναλογούν, δεν θεωρώ τον εαυτό μου κάτι το "ιδιαίτερο", πιο έξυπνο η πιο "αγωνιστή". Η παγερή απάθεια και η συνειδητή αδιαφορία για τα τεκταινόμενα στη πολιτική ζωή της χώρας, δεν νομίζω να είναι χαρακτηριστική "ατέλεια" των Ελλήνων πολιτών. Βεβαίως αυτοί που έχουν αναλάβει να χειραγωγούν συνειδήσεις και συμπεριφορές, φαίνεται πως κάνουν καλά τη δουλειά τους. Οι "εναλλακτικές" μορφές διακυβέρνησης μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ, έχουν πετύχει αν μη τι άλλο, να σπείρουν σύγχυση και αποπροσανατολισμό, σε μια νεολαία κυρίως που έχει μεγαλώσει σε ένα "υπερπροστατευτικό" περιβάλλον από τους "ευμαρείς Ευρωπαίους" γονείς τους. Έχουν μάθει λοιπόν και το θεωρούν φυσιολογικό, να "βαδίζουν" δια της αναθέσεως, να περιμένουν από τους "άλλους", τους "υπεύθυνους", να τους κατευθύνουν και να τους δίνουν τις λύσεις. Η διεκδίκηση και ο αγώνας είναι ξένες έννοιες και πρακτικές προς το συντριπτικά μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, και την ευθύνη βεβαίως δεν τη έχουν αυτοί οι νέοι, αλλά οι "νέοι" των προηγούμενων γενιών.
Λοξοδρομώντας και λοξοκοιτάζοντας βαδίζει πλέον ο λαός μας, χωρίς ισχύ και δύναμη να δώσει τις λύσεις που έχει ανάγκη. Άντε και με μια ψήφο διαμαρτυρίας, για το "λίπος" που συνεχώς μειώνεται φτάνοντας στις σάρκες τους...
Έλλειψη εμπιστοσύνης, απουσία ελπίδας, κανένα όραμα προσιτό, σύγχυση και αποπροσανατολισμός. Δικαιολογώ βεβαίως πολλά στη στάση που κρατούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά, δεν έχει βρει τον βηματισμό της, υπάρχουν εσωτερικές πολιτικές αντιθέσεις, έλλειψη εσωτερικής συνοχής, ακόμα και μέσα στα συγκροτημένα ιδεολογικά ρεύματα, προσωπικές φιλοδοξίες, ιδιοτελείς συμπεριφορές και σχέδια. Όλα αυτά, τα οποία είναι ορατά στην αντίληψη του κόσμου, δεν αποτελούν βεβαίως ελκυστική εικόνα για να σε εμπιστευθούν, και να συνδράμουν τις όποιες πολιτικές επιλογές. Ο κόσμος βρίσκεται σε αναμονή και αναζήτηση κάποιας ελπιδοφόρας για αυτούς "κίνησης".
Η σταθερή στασιμότητα που παρατηρείται τον τελευταίο χρόνο στην επιρροή του Σύριζα εκτιμώ πως έχει να κάνει με την εικόνα του, που βγαίνει προς τα έξω, πολλές φορές όχι μόνο με την διαστρέβλωση θέσεων και απόψεων, αλλά με συνειδητή διαρροή θέσεων ανοίγματος και αποδοχής προς την καθεστηκυία τάξη από διάφορα επιτελικά στελέχη. Μια συντηρητική αναδίπλωση με δικαιολογία την "μεγαλύτερη αποδοχή από νέα στρώματα ψηφοφόρων". Ο κόσμος δε θέλει όμως "χαλίφη στη θέση του χαλίφη", και σε κάθε περίπτωση επιλέγει το "αυθεντικό". Θέλει όντως το καινούργιο, το διαφορετικό, αυτό βέβαια που δεν θα τον ξενερώσει τελείως, θα του δώσει όμως το περιθώριο να προσαρμοστει σε νέα δεδομένα και προσωπικές καταστάσεις. Η Αριστερά στο σύνολο της επιβάλλεται να βρει κοινούς δρόμους συμπαράταξης και συμπόρευσης προς όφελος του Λαού. Οι επιμέρους ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές για τον πολύ κόσμο, αποτελούν ακαδημαϊκές υπεκφυγές από ευθύνες μέσα και από την κυβερνητική εξουσία να δοθούν λύσεις στα προβλήματα του.
Αυτό το κομμάτι ευθύνης αναλογεί αποκλειστικά στα κόμματα της Αριστεράς και κυρίως στο μεγαλύτερο από αυτά.
Έλλειψη εμπιστοσύνης, απουσία ελπίδας, κανένα όραμα προσιτό, σύγχυση και αποπροσανατολισμός. Δικαιολογώ βεβαίως πολλά στη στάση που κρατούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά, δεν έχει βρει τον βηματισμό της, υπάρχουν εσωτερικές πολιτικές αντιθέσεις, έλλειψη εσωτερικής συνοχής, ακόμα και μέσα στα συγκροτημένα ιδεολογικά ρεύματα, προσωπικές φιλοδοξίες, ιδιοτελείς συμπεριφορές και σχέδια. Όλα αυτά, τα οποία είναι ορατά στην αντίληψη του κόσμου, δεν αποτελούν βεβαίως ελκυστική εικόνα για να σε εμπιστευθούν, και να συνδράμουν τις όποιες πολιτικές επιλογές. Ο κόσμος βρίσκεται σε αναμονή και αναζήτηση κάποιας ελπιδοφόρας για αυτούς "κίνησης".
Η σταθερή στασιμότητα που παρατηρείται τον τελευταίο χρόνο στην επιρροή του Σύριζα εκτιμώ πως έχει να κάνει με την εικόνα του, που βγαίνει προς τα έξω, πολλές φορές όχι μόνο με την διαστρέβλωση θέσεων και απόψεων, αλλά με συνειδητή διαρροή θέσεων ανοίγματος και αποδοχής προς την καθεστηκυία τάξη από διάφορα επιτελικά στελέχη. Μια συντηρητική αναδίπλωση με δικαιολογία την "μεγαλύτερη αποδοχή από νέα στρώματα ψηφοφόρων". Ο κόσμος δε θέλει όμως "χαλίφη στη θέση του χαλίφη", και σε κάθε περίπτωση επιλέγει το "αυθεντικό". Θέλει όντως το καινούργιο, το διαφορετικό, αυτό βέβαια που δεν θα τον ξενερώσει τελείως, θα του δώσει όμως το περιθώριο να προσαρμοστει σε νέα δεδομένα και προσωπικές καταστάσεις. Η Αριστερά στο σύνολο της επιβάλλεται να βρει κοινούς δρόμους συμπαράταξης και συμπόρευσης προς όφελος του Λαού. Οι επιμέρους ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές για τον πολύ κόσμο, αποτελούν ακαδημαϊκές υπεκφυγές από ευθύνες μέσα και από την κυβερνητική εξουσία να δοθούν λύσεις στα προβλήματα του.
Αυτό το κομμάτι ευθύνης αναλογεί αποκλειστικά στα κόμματα της Αριστεράς και κυρίως στο μεγαλύτερο από αυτά.