Τα πρώτα γενικά συμπεράσματα, από το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης.


Ας κάνω και εγώ τον απολογισμό και την κριτική μου όπως κάθε πολίτης, για το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης ξεκινώντας με μια διευκρίνιση.
Ποιοι αλήθεια έχουν δικαίωμα να ασκήσουν κριτική για αυτό το αποτέλεσμα;
Πρώτα και κυρία τα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δεύτερον οι ψηφοφόροι του, παλιοί και πρόσφατοι, και τρίτον τα κόμματα και οι κινήσεις που από αριστερά ασκούσαν κριτική στις θέσεις του, εκτός βεβαίως του ΚΚΕ που παίζει μπάλα μόνο του στο δικό του γήπεδο.
Σε καμία περίπτωση δεν δίνω σημασία στη κριτική των υπολοίπων κομμάτων που από δεξιές θέσεις κριτικάρουν για οτιδήποτε την παρούσα κυβερνητική διαπραγμάτευση και τα αποτελέσματα της. Σαφώς το χθεσινό αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης είναι κλάσεις καλύτερο από κάθε άλλη προηγούμενη μνημονιακή συμφωνία, ενώ άσχετα με το αποτέλεσμα, το γενικό συμπέρασμα είναι ότι αυτή την φορά έγινε διαπραγμάτευση.


Τα κριτήρια τώρα με τα οποία πρέπει να γίνει απολογισμός και κριτική είναι διαφορετικά για κάθε ξεχωριστή ομάδα. Τα στελέχη και τα μέλη του σύριζα θα κρίνουν με βάση τις αποφάσεις του συνεδρίου τους, με βάση τις προεκλογικές προγραμματικές θέσεις και διακηρύξεις του κόμματος. Οι ψηφοφόροι έχουν να συγκρίνουν το προεκλογικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, τις προγραμματικές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού στη Βουλή με τις οποίες πήρε ψήφο εμπιστοσύνης όπως και τις κατά τόπους εξαγγελίες και δεσμεύσεις για τοπικά περιφερειακά ζητήματα ( με ορίζοντα τετραετίας ασφαλώς).

Τα κόμματα και οι κινήσεις που από αριστερά έκαναν και κάνουν κριτική στον σύριζα ενώ παράλληλα δεν είναι ξεκομμένα από το κίνημα, δρουν και αγωνίζονται για το δικό τους πρόγραμμα και τις πολιτικές τους θέσεις, ασφαλώς νιώθουν κάποια δικαίωση από τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης και τη δεξιά στροφή που επιχειρεί, με βάση ασφαλώς τις δικές τους επεξεργασίες.

Στη χθεσινή ενημέρωση από τους τέσσερις του eurogroup, κυρίως από τις απαντήσεις του Ντάϊσεμπλουμ, ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου, φάνηκε από τα λεγόμενα τους ότι πήραν ότι ήθελαν από τους Έλληνες, ενώ λίγο μετά στην συνέντευξη Βαρουφάκη, το κλίμα ήταν το εντελώς αντίθετο. Πήραμε ότι θέλαμε από τους Ευρωπαίους !

Έτσι άρχισε το γνωστό επικοινωνιακό παιχνίδι των εντυπώσεων με όλους πλέον τους "παίκτες" να δίνουν τις δικές τους ερμηνείες και εξηγήσεις, κάτι που βεβαίως συνεχίζεται κατά κόρο στα σοσιαλ μίντια και στη τηλεόραση.
Τα συμπεράσματα μου τώρα, ένα μήνα μετά την νίκη του σύριζα στις εκλογές και μετά από έναν κύκλο διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης, που οδήγησε στο αποτέλεσμα της "τετράμηνης ανάσας".

Εγώ προσωπικά δεν πέφτω καθόλου από τα σύννεφα, ούτε δηλώνω εκ των υστέρων απογοητευμένος, με το αποτέλεσμα της συμφωνίας, γιατί είναι αλήθεια πως δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο ή τίποτα περισσότερο. 
Μια καθαρή πολιτική ματιά στη πορεία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ από το συνέδριο του μέχρι σήμερα, με την προδιαγεγραμμένη πορεία του, είναι αρκετή για να οδηγήσει κάποιον σε ασφαλή συμπεράσματα για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Οι αποφάσεις του συνεδρίου και οι αποφάσεις των Κ.Ε. του κόμματος, που αποτελούσαν τις συνισταμένες πολλών και διαφορετικών πολιτικών προσεγγίσεων, των διαφόρων συνιστωσών του, δεν αποτέλεσαν τον κύριο μπούσουλα στην εφαρμοζόμενη πολιτική (από την ηγετική ομάδα), με κυριότερη και σοβαρότερη αδυναμία και έλλειψη αυτή του χτισίματος του κόμματος και των οργανώσεων μελών του. Σκόπιμα η από αδυναμία, δεν θέλησε η ηγετική ομάδα να έχει συγκροτημένο κομματικό δυναμικό, ενεργό πολιτικά με πρωτοβουλίες και δράσεις προσανατολισμένες στα προβλήματα του λαού, στη κινηματική ανάπτυξη, που να το κατοχυρώνουν σαν το κόμμα στο χώρο του. Ήθελαν κομματικά μέλη καταναλωτές της δικιάς τους προπαγάνδας και χειροκροτητές των αποφάσεων τους. 
Η ηγετική ομάδα, έριξε βάρος στον κυβερνητισμό, στις επαφές με συμβούλους και παράγοντες που με γνώριμες και δοκιμασμένες συνταγές θα τους οδηγούσαν ολοταχώς στη κυβέρνησης, μια και ήταν ολοφάνερο το κενό που άφηνε το υπάρχων πολιτικό κατεστημένο, (καμένο από τα μνημόνια).
Η πορεία προς την ενσωμάτωση στο καπιταλιστικό πολιτικό σύστημα ξεκίνησε, με "ανθρώπινο πρόσωπο" όμως και αντιμνημονιακό περιτύλιγμα.

Από πολύ νωρίς η ηγεσία του σύριζα, απόρριψε κάθε συγκρουσιακή λογική με το υπάρχων σύστημα, κάθε ρήξη, κάθε ριζική ανατροπή, κερδίζοντας με κάθε νέα τέτοια υποχώρηση, και νέους ψηφοφόρους από μεσαία στρώματα, και συντηρητικούς πολίτες.

Με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και το στρογγύλεμα προγραμματικών θέσεων, άρχισε να ξηλώνεται το αριστερό μανίκι του πουλόβερ, ενώ οι πιασάρικες για τα αυτιά του χειμαζόμενου λαού, παροχές στην ανθρωπιστική κρίση άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις στην πλειοψηφία του. Φάνηκε ένα πολύ καλό πακέτο που ευνοούσε μεγάλες ομάδες πληθυσμού, ενώ θεωρώντας τα πλουσιοπάροχα (σε σχέση με τις συνεχείς περικοπές 4 χρόνων), άρχισε να διερωτάται "αν μπορεί να τα κάνει" ή "αν θα τους αφήσουν". Κατέβασε έτσι τον πήχη των απαιτήσεων και προσδοκιών του πολύ χαμηλά, δίνοντας έτσι άλλοθι στους κυβερνώντες.

Το "καμία θυσία για το ευρώ" που άφηνε υποψίες για ρήξη με το eurogroup και την Ε.Ε. γρήγορα έγινε διαβεβαίωση για λύσεις μέσα στο ευρώ.

Η επιλογή για την Προεδρία του Παυλόπολου, συνειρμικά οδηγεί στο συμπέρασμα ότι γίνονται ανοίγματα σε έναν χώρο κεντροδεξιό που λογικά σε σπρώχνει σε συντηρητική αναδίπλωση και υποχώρηση από το πρόγραμμα σου. 

Η επιλογή επίσης του όρου Κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" έδωσε τον χώρο να εντάξουν σε διάφορες κυβερνητικές θέσεις, σε διοικήσεις τραπεζών, αμφιλεγόμενους πρώην πολιτικούς άλλων κομμάτων, κάνοντας στροφή καθαρά σε ένα συντηρητικό ακροατήριο. 

Έτσι φτάσαμε στη κρίσιμη διαπραγμάτευση στο eurogroup της χθεσινής ημέρας με τους κυβερνώντες να πασχίζουν με κάθε τρόπο να διασώσουν την "εθνική σωτηρία" με συνεχείς υποχωρήσεις απέναντι στη γερμανική επιθετικότητα, ξεχνώντας πολύ γρήγορα, κόκκινες γραμμές και κυρίως κάθε θετική προγραμματική δέσμευση.
Ο πήχης συνεχώς κατεβαίνει, και η προσαρμογή σε αυτά (τα ελάχιστα) που "ζητάει" και προσμένει ο ψηφοφόρος γίνεται μονόδρομος.
Στο τέλος "αυτό" που θα μείνει, φυσικά και θα είναι μια πιο "ανθρώπινη κυβέρνηση" που θα κάνει "ότι μπορεί", δεν θα είναι όμως η κυβέρνηση της Αριστεράς που θα θέλαμε, η κυβέρνηση της ανατροπής, η κυβέρνηση που θα έκανε πράξη έστω αυτό το κουτσουρεμένο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. 

Σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζονται μελοδραματισμοί και μεγάλα λόγια για να περιγράψουμε τους κυβερνητικούς συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις.

Σε αυτή την ιστορική περίοδο για τη χώρα μας, που είναι και μεταβατική, με την έννοια ότι το μεταπολιτευτικό δικομματικό πολιτικό σύστημα έφτασε στο τέλος του, ενώ αρχίζει να διαμορφώνεται η εναλλακτική για το πολιτικό σύστημα κομματική δομή, η μοναδική δύναμη που μπορεί να οδηγήσει σε θετικές εξελίξεις τη χώρα και τον λαό της, είναι μόνο το οργανωμένο λαϊκό κίνημα, μέσα από όλες τις μορφές οργάνωσης του.

Η πορεία της κυβέρνησης θα εξαρτηθεί κατά πόσο θα έχει θετικό πρόσημο, σε μεγάλο βαθμό, από τον ρόλο και την πίεση που θα ασκήσει σε αυτήν το λαϊκό κίνημα, τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.