Μια βόλτα στον πέριξ του Κατράκειου Θεάτρου χώρο.



Κυριακή απόγευμα, δεν θα αργήσει να σουρουπώσει και μια βόλτα στον πέριξ του Κατράκειου χώρο, μας φαίνεται ελκυστική.

Πριν λίγες ημέρες, με τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την κατοχύρωση κατασκευή και λειτουργία του θεάτρου, δόθηκαν πλακέτες και ονοματοδοτήσεις, από τη σημερινή δημοτική αρχή, τιμώντας την αγωνιστική διεκδίκηση του τότε δημάρχου και δημοτικών συμβούλων, να κατοχυρώσουν από τα αρπαχτικά κοράκια της εποχής τον χώρο και να τον αξιοποιήσουν υπέρ του δημοσίου και των δημοτών του.



Μια πάγια και τελικά πολύ αποδοτική για τα λαϊκά συμφέροντα και τους δημότες τακτική που εφαρμόστηκε με επιτυχία που ασφαλώς εκλείπει στις μέρες μας στις οποίες κυριαρχεί η λογική της διαχείρισης του εφικτού.
Διαχείριση μέσα στα ασφυκτικά οικονομικά πλαίσια των μνημονίων σημαίνει τεράστιες ελλείψεις σε ουσιαστικές για τους πολίτες υπηρεσίες, σημαίνει πλήρως ανταποδοτικές και για “όσα βλέπει η πεθερά” υπηρεσίες καθαριότητας, σημαίνει κάποια μικροέργα συντήρησης στην προεκλογική περίοδο και την συνέχιση κάποιων πολιτιστικών εκδηλώσεων που να καλύπτουν την δημόσια εικόνα της δημοτικής αρχής, ότι παράγει έργο!

Κανένα σχέδιο ανάπτυξης, ανάπλασης, εξωραϊσμού και ανακούφισης. Κανένα όραμα καμιά διέξοδος για την πόλη και τους κατοίκους της.

Ρημαγμένη η αγορά, καταθλιπτική η εικόνα των ανθρώπων στους δρόμους, χαμηλωμένο το βλέμμα στο έδαφος με πολύ βιαστικές η πολύ αργόσυρτες κινήσεις, δείχνουν να βρίσκονται ...αλλού!
Δεν έχει κάποια εκδήλωση σήμερα, δεν υπάρχει κομβόι αυτοκίνητων και πλήθος ανθρώπων να κατευθύνονται προς το θέατρο. Είναι ήσυχα, με πιο μεγάλη την συμμετοχή των φιλόζωων που έχουν βγει βόλτα στο μικρό πάρκο και παίζουν με τα σκυλάκια τους.


Η βόλτα στον διάδρομο με τα απομεινάρια των μαρμάρινων γλυπτών της σειράς ”Πρόσφυγες”, αποκαρδιωτική. Οι πολύχρωμες υπογραφές και τα κωδικοποιημένα μηνύματα από τους επίδοξους “καλλιτέχνες” που καλύπτουν και καταστρέφουν τα γλυπτά , προκαλεί αγανάκτηση και μόνο. Δεν είναι ασφαλώς ο χώρος που τους λείπει και αναγκάζονται να “δημιουργήσουν” στα γλυπτά. Είναι άποψη; είναι διαμαρτυρία; είναι απωθημένο; ασφαλώς δεν είναι τέχνη και πολιτισμός. Γιατί σε αντίθεση με αυτό το θέαμα, απέναντι οι graffiti creators έχουν δημιουργήσει μια πραγματικά ωραία εικόνα με τα συνεχόμενα έργα τους και κοσμούν τον περιβάλλοντα χώρο.


Λίγα παιδιά να παίζουν μπάσκετ στο γηπεδάκι και στο τελείωμα της Κατράκη, μια κοινότητα “σύγχρονων” ρομά ζουν τη δικιά τους μετάλλαξη με τα καινούργια “βανάκια” σπίτια τους και τα κινητά στο χέρι, με ανοιχτές πόρτες και ομολογώ μια πιο ...οργανωμένη ζωή.

Σε μια διαρκώς χειραγωγούμενη κοινωνία, που έχει πολύ χαμηλά τον πήχη σε πνευματικές και πολιτιστικές αναζητήσεις, (προέχει βέβαια ο αγώνας για την εξασφάλιση τροφής και στέγης για την επιβίωση), "απολαμβάνουμε" αναγκαστικά, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και αντιστάσεις μόνο ότι "περισσεύει"!

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ.