του Κώστα Νικολάου
Το σύνθημα έξω οι “διευθυντές” και οι “εργοδότες” από τα συνδικάτα, με πρωταγωνιστή… το ΠΑΜΕ – ΚΚΕ, ήταν το αποκορύφωμα του 37ο συνέδριου της ΓΣΕΕ, που δεν πραγματοποιήθηκες ποτέ. Προφανώς, όλα αυτά δεν αφορούν τους εργαζόμενους που έτσι και αλλιώς, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών… το 90% (παρά την θέλησή τους) είναι εκτός συνδικάτων καθόσον… δεν έχουν καν σωματείο!!
Ιδεολογήματα
Με ιδεολογήματα και με ξεθωριασμένα συνθήματα, πόλεμος για την καρέκλα και για την κατάκτηση…. μιας γραφειοκρατικής ΓΣΕΕ, όπως και οι ίδιοι την αποκαλούν. Μιας γερασμένης ΓΣΕΕ, δομημένης στις αρχές του 19ου αιώνα, μακριά από τις απαιτήσεις και τις ανάγκες του σήμερα, κατακερματισμένης και πολύ- διασπασμένης… σε 69 Ομοσπονδίες και 79 Εργατικά Κέντρα, όταν σε άλλες χώρες (Γερμανία) έχουν μόνο οκτώ (8) κλαδικά συνδικάτα.
Μιας παρωχημένης ΓΣΕΕ, που εκ των πραγμάτων αδυνατεί να ανταποκριθεί, αφού τα εγγεγραμμένα μέλη της (εξαιρώντας ΔΕΚΟ – Τράπεζες) σε σύνολο 3,5 εκ, εργαζομένων & ανέργων στον ιδιωτικό τομέα, δεν ξεπερνούν… τα 100.000 (!) Δηλαδή, σε σύνολο 14.000 επιχειρήσεων με προσωπικό άνω των 21 ατόμων (δυνατότητα ίδρυσης σωματείου) μόνο στις 1.000 από αυτές υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο. Ενώ στις υπόλοιπες 230.000 επιχειρήσεις (κάτω των 20 ατόμων) η δυνατότητα επιχειρησιακού σωματείο…. απαγορεύεται και από το νόμο. Ούτε ο δρόμος των κλαδικών (ο σημερινός) αρκεί, καθώς η πολυδιάσπαση αυτή κάνει την συμμετοχή αποτρεπτική και απαγορευτική!!
Υποκρισία
Επί της ουσίας λοιπόν, καμία αναφορά από το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) ούτε από τις υπόλοιπες παρατάξεις, για τις απαιτήσεις του σήμερα και την ανάγκη μιας νέας δομής (με λίγα κλαδικά συνδικάτα) που απαιτείται και που θα διευκολύνει την συμμετοχή των εργαζομένων & ανέργων σε αυτά. Ούτε καν λόγος, της ομόφωνης απόφασης του 26 συνεδρίου της ΓΣΕΕ (1990) που υπαγορεύει τον αυστηρό περιορισμό (σε 17) των κλαδικών Ομοσπονδιών.
Τεχνητοί διαχωρισμοί
Το δίλημμα που τίθεται περί….. “ταξικών” ή “εργοδοτικών” συνδικάτων είναι τεχνητό, έχει ως πρόταγμα ιδεολογικές και μισθολογικές διαφορές και διαχωρίζει τους εργαζομένους σε δεξιούς και αριστερούς, αλλά και ανάλογα με τον μισθό και το είδος της εργασίας τους.
Η απάντηση όμως αυτή (όσον αφορά την κομουνιστική αριστερά) έχει δοθεί προ πολλού (αναλυτικά) από το ίδιο το ΚΚΕ, την ΕΣΑΚ-Σ (συνδικαλιστική παράταξη), αλλά και τον ίδιο τον Χ. Φλωράκη.
Έλεγε το ΚΚΕ… τότε
Τα συνδικάτα είναι πλατιές μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, στις οποίες συσπειρώνονται σε αυτές όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε διαφορετικές πεποιθήσεις, που μέσα από πλατιές δημοκρατικές διαδικασίες καθορίζουν τα αιτήματά τους και τους στόχους.
Πιο συγκεκριμένα:
Ιούλιος 1976: 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ ( για την ταξική πάλη)
Η ανάγκη της ενότητας στη δράση γίνεται πιο επιτακτική, γιατί η εργοδοσία μαζί με το κράτος αντιμετωπίζουν πιο συντονισμένα τους αγώνες της εργατικής τάξης, γιατί η διοίκηση της ΓΣΕΕ, καθώς και οι διοικήσεις των περισσότερων Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων βρίσκονται στα χέρια της ρεφορμιστικής γραφειοκρατίας, πού διασπάει τις δυνάμεις της εργατικής τάξης, γιατί το μεγαλύτερο τμήμα της εργατικής τάξης είναι ανοργάνωτο, ενώ παράλληλα οι ίδιες οι δυνάμεις της Αριστεράς είναι διασπασμένες….
Φεβρουάριος 1980: 4η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ της ΕΣΑΚ-Σ.
Το πρόβλημα της μαζικοποίησης συνδέεται στενά με την λειτουργία των σωματείων με την ενεργοποίηση των μελών τους. Για τη σωστή λειτουργία των σωματείων χρειάζεται η εξασφάλιση της αυτοτέλειας στην οργάνωση και τη δράση του. Η ΕΣΑΚ-Σ παλεύει και πρέπει να είναι προσεχτική σε κάθε τάση υποκατάστασης των Διοικήσεων τους, της παραταξιοποίησης και της κομματικοποίησης των σωματείων, που οδηγεί στο στένεμα και την αδράνεια…..
Ιούλιος 1982: 5η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ της ΕΣΑΚ–Σ.
Βασικός στόχος της δουλειάς της είναι: Επίμονη δουλειά στη βάση για την ενότητα και κοινή δράση της εργατικής τάξης. Ενωτική και συσπειρωτική πολιτική στα σωματεία και στους συνδικαλιστές για συνδικάτα πού δρουν με τη δική τους αυτοτέλεια από κάτω μέχρι πάνω, για να μπορέσουν σήμερα να υλοποιηθούν οι στόχοι πού χρόνια ολόκληρα έβαζε το δημοκρατικό συνδικαλιστικό κίνημα».
Οκτώβριος 1985: 6ης ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ της ΕΣΑΚ–Σ.
«25. Η ΕΣΑΚ-Σ βλέπει τα συνδικάτα σαν πλατιές μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης στις οποίες συσπειρώνονται όλοι οι εργάτες ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε διαφορετικές πεποιθήσεις.
«Τα προβλήματα της εργατικής τάξης δεν έχουν χρώμα και μέσα στο συνδικάτο είναι απαράδεκτος ο διαχωρισμός των εργαζομένων ανάλογα με τις ιδεολογικές και πολιτικές τους πεποιθήσεις».
Χ. Φλωράκης: Σεπτέμβριος 1986 (Π.Ε.Σ. σελίδα 20).
«Το κόμμα μας υπογραμμίζει επίμονα την ανάγκη της ενότητας των εργαζομένων πάνω σε ταξική βάση, αγωνίζεται ενάντια στον τεχνητό διαχωρισμό τους σε διάφορες ομάδες.
Υποστηρίζουμε τη θέση ότι ο εργάτης και ο υπάλληλος, ανεξάρτητα από το πολιτικό τους πιστεύω ή από το ύψος των αποδοχών τους είναι μισθωτοί δούλοι του κεφαλαίου.
Οι αγρότες, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι επιστήμονες, όλοι οι εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα και συσπειρώνονται στις μαζικές τους οργανώσεις, επιδιώκοντας την ικανοποίηση των συμφερόντων αυτών.
Όλοι αυτοί δεν χωρίζονται σε δεξιούς, κεντρώους, ή αριστερούς, αλλά ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους βρίσκονται στην ίδια περίπου θέση μπροστά στον ίδιο εχθρό το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Φυσικά στην εργατική τάξη, ανάμεσα στους εργαζόμενους υπάρχουν γνώμες, απόψεις, διαφορετικές από τις δικές μας.
Διεξάγοντας εποικοδομητικό δημοκρατικό διάλογο, εμείς υποστηρίζουμε τις ιδέες μας, τις πολιτικές μας θέσεις, το δικαίωμα μας να κριτικάρουμε άλλες γνώμες.
Ωστόσο επιδιώκουμε να το κάνουμε αυτό με τρόπο ώστε να βοηθούμε να βρίσκεται κοινή γλώσσα, να δυναμώνει η ενότητα των εργαζομένων, να δημιουργούνται σχέσεις εμπιστοσύνης και ισότητας μαζί τους στον αγώνα για τη λύση των κοινών προβλημάτων»…….
ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
Αυτά έλεγε (δικαίως) τότε το ΚΚΕ και είναι προφανές, ότι οι εχθροπραξίες μεταξύ εκλεγμένων συνδικαλιστών είναι τεχνητές, συνεπώς, ούτε τους εργαζόμενους ούτε την ταξική πάλη ωφελούν.
Κρύβουν το πρόβλημα δηλαδή την ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ που απαιτείται, την ανάγκη μιας ΝΕΑΣ ΔΟΜΗΣ (εύκολης – ευέλικτης), που θα ΕΝΩΝΕΙ και δεν θα διαχωρίζει τους εργαζομένους σε: Δημόσιους & Ιδιωτικούς, σε εργαζόμενους & ανέργους, με σταθερή εργασία ή ελαστική απασχόληση (μερική, εποχική, εργολάβο, «μπλοκάκι», «μαύρη», εργόσημο κλπ) κ.ο.κ.
Μιας νέας δομής, με λίγα κλαδικά συνδικάτα, που θα βγει μέσα από μια συζήτηση που θα πρέπει να ανοίξει και φυσικά θα παίρνουν μέρος όλοι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές (όλων των αποχρώσεων) και όχι μόνο, καθώς και επιστημονικοί φορείς, εργατολόγοι, που κατά καιρούς έχουν ασχοληθεί και μπορούν να συμβάλουν.