Η πρώτη μου επαφή με το Λιτόχωρο ήταν πριν 34 χρόνια, όταν ένα πρωινό του Δεκέμβρη,
παραμονές Χριστουγέννων, ένα παλιό "ΡΕΟ" μας "άδειασε" μέσα στην ΙΛ.Υ.Β, φαντάροι
και σάκοι όλα μαζί, ενώ οι εκπαιδευτές άρχισαν να μας "τρέχουν"με τους σάκους στον ώμο.....
Συνήθως η πρώτη αντίδραση ενός φαντάρου όταν φεύγει από ένα τόπο που έχει υπηρετήσει,
είναι να ρίξει "μαύρη πέτρα" πίσω του.Έλα όμως που κάτι μένει και σε κάνει να αναζητείς, μετά βέβαια από πολλά χρόνια, την επιστροφή στον τόπο του "μαρτυρίου", γιατί κάπως έτσι φάνταζε στα μάτια μας, η στρατιωτική θητεία...(πολύ διαφορετική βέβαια από αυτήν που υπάρχει σήμερα).
παραμονές Χριστουγέννων, ένα παλιό "ΡΕΟ" μας "άδειασε" μέσα στην ΙΛ.Υ.Β, φαντάροι
και σάκοι όλα μαζί, ενώ οι εκπαιδευτές άρχισαν να μας "τρέχουν"με τους σάκους στον ώμο.....
Συνήθως η πρώτη αντίδραση ενός φαντάρου όταν φεύγει από ένα τόπο που έχει υπηρετήσει,
είναι να ρίξει "μαύρη πέτρα" πίσω του.Έλα όμως που κάτι μένει και σε κάνει να αναζητείς, μετά βέβαια από πολλά χρόνια, την επιστροφή στον τόπο του "μαρτυρίου", γιατί κάπως έτσι φάνταζε στα μάτια μας, η στρατιωτική θητεία...(πολύ διαφορετική βέβαια από αυτήν που υπάρχει σήμερα).
Έτσι με μεγάλη μου χαρά πατάω το ίδιο χώμα, περπατάω στους ίδιους δρόμους, μυρίζω τις ίδιες μυρωδιές του καμένου ξύλου από τα τζάκια, ενώ γεμίζω τα πνευμόνια μου με τον καθαρό, γεμάτο οξυγόνο αέρα. Φυσικά υπάρχουν πολλές αλλαγές μέσα σε αυτά τα χρόνια που πέρασαν.
Προς το καλύτερο βέβαια. Το Λιτόχωρο έχει γίνει ένας τουριστικός προορισμός αρκετά γνωστός σε όλη την Ελλάδα, για τον χειμώνα αλλά και για το καλοκαίρι, συνδυάζοντας την θάλασσα με τον πανέμορφο Εθνικό Δρυμό του Ολύμπου.
Τα πάρα πολλά και ωραία καταστήματα στην κεντρική οδό του Αγίου Νικολάου, το πανέμορφο πάρκο στην είσοδο, τα γραφικά στενά ανηφορικά δρομάκια με τα μικρά ταβερνάκια και εστιατόρια, τραβούν το ενδιαφέρον του επισκέπτη.
