Στον Θεσσαλικό κάμπο.

Η πρώτη γενική εικόνα που θα συνεχίζω πάντα να λέω και να γράφω είναι, ότι η Ελλάδα με τις συνεχείς εναλλαγές του τοπίου και των εικόνων της, συνεχώς εκπλήσσει ευχάριστα και τον πιο κακοπροαίρετο περιηγητή.
Η δεύτερη γενική εικόνα που αποκόμισα απο την Ελλάδα του Δεκέμβρη του 2011, είναι τα εμφανή σημάδια της οικονομικής κρίσης που σαρώνει ακόμα και περιοχές με μεγάλη τουριστική επισκεψιμότητα όπως η Λίμνη Πλαστήρα, Ελάτη, Περτούλι κ.α.
Η τρίτη γενική παρατήρηση έχει να κάνει με τις προσφερόμενες υπηρεσίες απο τους επαγγελματίες του χώρου της σίτισης και εστίασης των ξένων (ντόπιων και αλλοδαπών). Στοιχεία όπως, ποιότητα προϊόντων, καλό σέρβις, και τιμές που να "ανταποκρίνονται" στα παρεχόμενα "προϊόντα", κερδίζουν τον πελάτη και τον κάνουν ενθουσιώδη διαφημιστή τους. Αυτό σε αντίθεση με την πραγματικότητα που θέλει την μεγάλη πλειοψηφία των επαγγελματιών του χώρου, ακόμα, να αδιαφορεί γι αυτά τα στοιχεία, και να βλέπει τον ξένο σαν ευκαιρία για εύκολο κέρδος.

Η Καλαμπάκα λοιπόν, κάτω από την σκιά των Μετεώρων, η "χαρά του φωτογράφου" θα έλεγα εγώ, ήταν ο τόπος παραμονής μας και βάση για καθημερινές εξορμήσεις στα γύρω χωριά του Ασπροπόταμου και του Κόζιακα. Από το βράδυ φτιαχνόταν το πρόγραμμα της επομένης. Σημαντικό "εργαλείο" και "οδηγός" το ipad που... αξίζει τα λεφτά του. Γύρω στις εννιά μετά το πρωινό, στο αυτοκίνητο και δρόμο. Οι εναλλαγές απο τον κάμπο σε λόφους και βουνά, απο το ποτάμι στα πεδινά στην λίμνη στα ορεινά, απο την ηλιόλουστη πεζοπορία στις όχθες του ποταμού στη παγωμένη κορυφή της Βλαχάβας να αγναντεύεις τους σχηματισμούς των σύννεφων.

Ασφαλώς η πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή με αφετηρία την Καλαμπάκα, ήταν αυτή που κάναμε ξεκινώντας από Αμπέλια, Χρυσομηλιά, Περτούλι, Νεραιδοχώρι, Ελάτη, Πύλη, Άγιος Βησσαρίωνας, Φήκη, Διαλεχτό, Καλαμπάκα. Μια εναλλαγή απο κάμπο σε βουνό σε πολύ ωραία τοπία που κατέληξε και σε ενα πολύ καλο φαγοπότι στη θαυμάσια απο όλες τις πλευρές ταβέρνα "το αυλάκι" στη Φήκη, που την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Στη λίμνη Πλαστήρα είχα ξαναπάει εκδρομή, με πούλμαν όμως, και έτσι δεν είχα δει σχεδόν τίποτα. Αποφασίσαμε λοιπόν να την γυρίσουμε όλη ξεκινώντας απο την είσοδο στο Τσαρδάκι κάνοντας τη διαδρομή νότια προς το φράγμα και ανεβαίνοντας Μπελοκομίτη, Νεοχώρι, Καλύβια κλπ. Δεν μπορώ να πω οτι εντυπωσιάστηκα από κάτι ιδιαίτερο, όταν μάλιστα έχω γυρίσει ένα μικρό μόνο μέρος της λίμνης Κρεμαστών, και έχω δει πολύ πιο εντυπωσιακά και ωραία τοπία! Πέρα λοιπόν, από την υπέροχη θέα στο Παρατηρητήριο από τα 1230 μέτρα, τίποτα άλλο, σε αυτή τη βόλτα τουλάχιστον!

Ένα πολύ καλά οργανωμένο για επίσκεψη σπήλαιο, στη Θεόπετρα, με μεγάλη επιστημονική σπουδαιότητα και με εντυπωσιακά ευρήματα όπως αποτυπώματα ποδιών ηλικίας 49.000 ετών και σκελετός ανθρώπου 7.500 ετών!!

Τα Τρίκαλα μια ήρεμη και χαλαρή πόλη, με αρκετή κίνηση, αρκετούς πεζόδρομους, και ποδηλάτες μεγάλη ευρυζωνικότητα, γενικά καθαρή και "εύκολη" πόλη. Εντύπωση μου έκανε (για μια εργάσιμη ημέρα), ο πεζόδρομος με τις καφετερίες που ηταν όλες ...γεμάτες.Το δυνατό "χαρτί"της πόλης ειναι ασφαλώς το κάστρο (φρούριο) με το ωραίο ρολόι του 1936, διπλα ο μικρός λόφος με τον ζωολογικό κήπο και βέβαια η παλιά πόλη "το Βαρούσι"με τα πολύ ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά "στενά" του. Ο Ληθαίος ποταμός που διασχίζει τη πόλη και η κεντρική γέφυρα είναι χαρακτηριστικά της πόλης, και επίκεντρο της βόλτας των κατοίκων. Δεν ξέρω για βράδυ αλλά μεσημέρι δύσκολα θα βρεις κάτι αξιόλογο για να φας. Μετά από αρκετό ψάξιμο, ρωτήσαμε και μας πρότειναν την περιοχή "μανάβικα" όπου φάγαμε σε μια από τις ελάχιστες ανοιχτές το μεσημέρι ταβέρνα, τα "Μεζεδοκαμώματα", με το πιο εντυπωσιακό και γευστικό συνάμα "κέρασμα" που έχω δεχθεί πριν τον λογαριασμό, ο οποίος παράλληλα ήταν σε πολύ λογικά πλαίσια.

Όμως αυτό που πράγματι με εντυπωσίασε και βάζω άριστα, είναι ο σεβασμός των οδηγών αυτοκινήτων προς τους πεζούς, τους ποδηλάτες, και γενικά στην πολύ προσεκτική οδήγηση στους δρόμους της πόλης.