Ένα τριήμερο στη Σκύρο.

Ο κοινός μας φίλος Θανάσης που μένει πλέον μόνιμα σχεδόν στην Σκύρο ήταν το σημείο αναφοράς μας για να αποφασίσουμε να κάνουμε μια μικρή απόδραση σε αυτήν. Έτσι μόλις βρεθήκαμε ο Θωμάς, ο Μπάμπης και εγώ, το κανονίσαμε για ένα τριήμερο του Ιούλη... συν γυναιξί και τέκνοις... Η Σκύρος ανήκει στις Σποράδες και είναι πολύ κοντά στην Εύβοια (Κύμη) με την οποία συνδέεται ακτοπλοϊκά. Ένα αρκετά καλό σε υπηρεσίες, ταχύτητα και καθαριότητα, καράβι ιδιοκτησίας των κατοίκων της Σκύρου, κάνει την διαδρομή σε μιάμιση ώρα περίπου, ενώ υπάρχει και αεροπορική σύνδεση.Το μικρο φυσικό λιμάνι Λιναριά, που μας υποδέχεται με την απλότητα του είναι μια πρώτη καλή εντύπωση, γιατί σε τίποτα δεν θυμίζει τα κλασσικά λιμάνια με τους τσιμεντένιους λιμενοβραχίονες και την πολύβουη κίνηση. Το βράδυ δε, είναι ακόμα πιο όμορφα πιο γραφικά και πιο ήσυχα, απολαμβάνοντας  το τσιπουράκι σου, σε αντίθεση με τη Χώρα που τις βραδυνές ώρες συγκεντρώνει πάρα πολύ κόσμο. Από τα πιο ωραία γεμιστά που έχω φάει ποτέ, ήταν αυτά της Ελένης (το μυστικό ίσως ο ντόπιος τραχανάς που περιείχαν) που με την συνοδεία  του ντόπιου ξυνοτυριού, ήταν εντελώς ...άπαιχτα! Το πρώτο μας μπάνιο στη παραλία Αχερούνες έγινε αργά το απόγευμα μετά από μια μικρή βόλτα με την βάρκα του Θανάση σε ένα κοντινό κολπάκι. Νερά καθαρά λίγο κρύα, αλλά αρκετά χαλαρωτικά...Ένα πλήρες πρωινό με την συνοδεία μαρμελάδας σύκο από τα ...χεράκια της Ελένης μας άφησε τις πιο γλυκές αναμνήσεις της ημέρας,  ενώ η μαγευτική θέα από το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα τις ωραιότερες....Μπάνιο στα αρχαία λατομεία στο εκκλησάκι του Αγίου Νικόλα και στον Άγιο Φωκά. Με μια μεγάλη βόλτα στα βόρεια του νησιού που θεωρείται αρκετά πράσινο, όμως με μεγάλο μέρος του πευκοδάσους καμένο να μας μαυρίζει την καρδιά, έκλεισε αυτό το ευχάριστο τριήμερο....λίγο και καλό,  που πάνω από όλα όμως είχε αυτό που λέμε... πολύ καλή παρέα!