Είμαι υποψήφια με το ΣΥΡΙΖΑ γιατί με εμπνέει το όραμα μιας διαφορετικής κοινωνίας με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, ισότητα και το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να αυτοπροσδιορίζεται ελεύθερα.
Γιατί σήμερα ζούμε μια ιστορική στιγμή για τον τόπο μας και δεν μπορούμε να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους. Είναι η ώρα της ρήξης με το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που οδήγησαν τη χώρα μας στις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τη λιτότητα και την ανθρωπιστική κρίση, καταργώντας βασικούς δημοκρατικούς θεσμούς. Είναι η ώρα της ρήξης και της βαθειάς πολιτικής αλλαγής και στο συλλογικό και στο ατομικό επίπεδο.
Οφείλουμε ως αριστεροί να ανταποκριθούμε στο ρεύμα της ανατροπής που έχουν διαμορφώσει οι μεγάλοι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Με ευθύνη απέναντι στους πολίτες και ιδιαιτέρως απέναντι στις λαϊκές τάξεις, στους αγρότες, τους μικροεπαγγελματίες, τους εργαζόμενες, τους νέους και τις νέες. Με ευθύνη απέναντι στις γυναίκες, σε όσους δεν έχουν φωνή, στους κοινωνικά αποκλεισμένους.
Και θέλω να είμαι μέρος αυτής της ιστορικής αλλαγής γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, έχει την πολιτική βούληση για να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Έχει όμως και το ηθικό πλεονέκτημα, γιατί δεν έχει καμία σχέση με τη διαφθορά και τη διαπλοκή και συνιστά μια καθαρή πολιτική δύναμη με ανατρεπτικές αρχές και αφετηρίες.
Για εμάς η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός γιατί αντιπαλεύουμε τον κυνισμό και τη βία της εξουσίας. Η δέσμευσή μας απέναντι στους πολίτες είναι πως δεν θα ξεχάσουμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε. Γιατί δε θέλουμε να μπούμε σε δομές και προνόμια εξουσίας, θέλουμε να τα καταργήσουμε.
Και τελειώνω με ένα ποίημα του Αργύρη Χιόνη που έζησε στο Θροφαρί, ένα μικρό χωριό της ορεινής Κορινθίας, όπου ασχολήθηκε ως το τέλος της ζωής του με την καλλιέργεια της γης και της ποίησης.
"Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις,
πώς δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους,
μές στή βαθιά τους πολυθρόνα,
πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε
τό πουπουλένιο πάπλωμά τους.
Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στή σούπα τους,
σ’ ἕνα κουπάκι του καφέ,
σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ...
Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ βαθιά πού κοιμοῦνται,
ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει."
Αργύρης Χιόνης - IA', Σαν τόν τυφλό μπροστά στόν καθρέφτη (1986)