Ήταν ένα “στημένα αυθόρμητο" κάλεσμα μέσω διαδικτύου από διαφορετικές εκδοχές και πλευρές του κόμματος με συμμετοχή όλων των ρευμάτων του, προσδίδοντας όμως διαφορετικές σκοπιμότητες και περιεχόμενο.
Ένας κόσμος μουδιασμένος, σκεφτικός, προβληματισμένος, χωρίς χαμόγελο στα χείλη χωρίς παλμό και ενθουσιασμό. Σε αντιστοιχία με άλλες συγκεντρώσεις θα έλεγα ότι μια λέξη την χαρακτήριζε: αγωνία.
Αγωνία για μια διαπραγμάτευση και μια συμφωνία που το περιεχόμενο της παραμένει άγνωστο ως σε ποια έκταση θα παραβιάζει τις κόκκινες γραμμές…. το ελάχιστο δηλαδή που έχει απομείνει σαν γραμμή άμυνας.
Φιλότιμες οι προσπάθειες για επικοινωνιακό και μόνο, “κράτημα των κόκκινων γραμμών" καθόσον δεν υπάρχει οργανωμένη σοβαρή δύναμη αντίστασης και ανατροπής των “παραβιάσεων" τους από τους “διαπραγματευτές”.
Ένα περίεργο νέφος αποδοχής πλανιέται πάνω από τους Πολίτες αυτής της χώρας, καθώς οι λίγοι δεν μπορούν και οι πολλοί σφυρίζουν αδιάφορα στα δύσκολα πολιτικά γεγονότα που εκτυλίσσονται.
Γιατί ρήξεις , ανατροπές και επαναστάσεις δεν γίνονται “κατά φαντασία” ούτε με σχέδια “επί χάρτη” ούτε ακόμη ακολουθώντας το ένστικτο και την τύχη.
Γίνονται με γνώση, με σχέδιο, με δυνάμεις συνειδητές και οργανωμένες, γίνονται με συσχετισμό δύναμης που πρέπει να διαθέτεις πραγματικά και όχι στο μυαλό σου.
Όταν οι “μάζες” δίνουν την κατεύθυνση μέσα από αμφιβόλου αντικειμενικότητας δημοσκοπήσεις (να προχωρήσει οποιαδήποτε συμφωνία) και η “πρώτη φορά αριστερή" κυβέρνηση ανταποκρίνεται θετικά σε αυτή, ξεχνώντας τις μόλις πρόσφατα διακηρυγμένες προγραμματικές της θέσεις, αυτό μπορεις να το πεις και διαχείριση της ανάθεσης του χαμένου ονείρου των μαζών.
Σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν πηγαίνοντας σε μια συγκέντρωση στη μεγαλύτερη πλατεία ενός μητροπολιτικού κέντρου 4 εκατομμυρίων ανθρώπων, στην οποία συμμετείχε μόλις το ένα τις χιλίοις, ενώ οι “μάζες” να προσπερνούν παγερά αδιάφορες για τα “κοινά" προσπαθώντας να διαχειριστούν όσο μπορούν πιο ανέξοδα την ανάθεση της συλλογικής τους ευθύνης.....
