Μια εκδήλωση, δυο λογικές, πολλά συμπεράσματα....

Η εκδήλωση  ήταν  η πεζοπορία που διοργάνωσαν οι νέοι του Κόρφου παίρνοντας νομίζω για πρώτη φόρα, την πρωτοβουλία μιας ανοιχτής εκδήλωσης, επιλέγοντας μάλιστα να περάσουν ένα μήνυμα κατά των ναρκωτικών και των εξαρτήσεων, με το σύνθημα "ο δρόμος προς την αυτονομία είναι ανηφορικός αλλά όχι μοναχικός".

Παρά την υψηλή θερμοκρασία της ημέρας ( 39 βαθμούς έδειχνε την ώρα εκκίνησης το θερμόμετρο) περίπου 40 νέα παιδιά, νέοι "κάποιας" ηλικίας και παιδιά σε καροτσάκια, πραγματοποίησαν την προγραμματισμένη πεζοπορία προς το Στείρι με διαφορετικούς ρυθμούς, στιλ, αντοχές και τερματισμούς. Αρκετοί ήταν αυτοί που έφτασαν μέχρι το εκκλησάκι του Στείρι. Μεταξύ αυτών ο Νίκος ο μεγαλύτερος σε ηλικία δρομέας που τερμάτισε τη διαδρομή των 8,3 χιλιομέτρων ακμαιότατος. Όμως είχαμε και έναν τερματισμό ιδιότυπο. Ένας νέος με το μικρό σκυλάκι του, πότε συν βαδίζοντας πότε στην αγκαλιά του (ακόμα και πάνω  κεφάλι του το είχε), με αμοιβαία αγάπη άνθρωπος και ζώο συμπορεύτηκαν, και τερμάτισαν νιώθοντας πάρα πολύ ωραία. Γενικά όσοι συμμετείχαν στην πεζοπορία το καταχάρηκαν μαζί και όσοι βοήθησαν στη διοργάνωση της.

Αυτή ήταν η μια λογική της εκδήλωσης.

Η άλλη λογική έχει να κάνει με το υπόβαθρο, την "αιγίδα" και υψηλή καθοδήγηση του "συστήματος Πνευματικού" που βρισκόταν από πίσω. Ένα επαγγελματικό οργανωτικό πακέτο που φαντάζομαι γυρνάει σε όλα τα χωριά της Κορίνθου καλύπτοντας τις εκδηλώσεις του "συστήματος Π". Το "επίσημο" κομμάτι των ομιλιών, (δυο λέξεις μόνο για τη σημασία της εκδήλωσης), μνημονεύθηκε και ο τελευταίος "χορηγός" της εκδήλωσης, (ενώ "ξεχάστηκε" να αναφερθεί η σημαντική προσφορά της Ομάδας Εθελοντισμού και Αλληλεγγύης Κόρφου στην διοργάνωση), η βράβευση της συμμετοχής και η επιβράβευση των "ψηφοφόρων" με έναν κλισέ τύπο "διασκέδασης" που δεν άγγιξε ούτε το κλίμα ούτε το συναίσθημα της εκδήλωσης. Δυστυχώς ορισμένοι είναι δέσμιοι να υπηρετούν αυτό το σύστημα, νομίζοντας ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν. Εμείς πάλι ελπίζουμε και επενδύουμε στους νέους. Είναι η μόνη ελπίδα.

Τα συμπεράσματα τώρα πολλά.  Ορισμένα θα μείνουν μετέωρα, ορισμένα εξάγονται αυτοδικαίως από τους σκεπτόμενους και πανέξυπνους αναγνώστες μας. 

Εμείς χαρήκαμε για την πρωτοβουλία των νέων να κάνουν τη πεζοπορία, μας ζητήθηκε και τους βοηθήσαμε ενεργά και αυτό θα κάνουμε πάλι όποτε κρίνουμε ότι γίνεται κάτι 'ζωντανό" αυθόρμητο και ανιδιοτελές.