15 ημέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές.


Συνέχεια σκέψεων της προηγούμενης ανάρτησης μου Κριτική και αυτοκριτική με ...twit διάθεση" !

Για πρώτη φορά στη ενήλικη ζωή μου, 15 ημέρες πριν από τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, που είμαι και αισθάνομαι τόσο αμέτοχος, τόσο βαθιά αηδιασμένος και απογοητευμένος με την πολιτική κατάσταση, το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης των κομμάτων διαχείρισης, αλλά και την έλλειψη μιας ελπιδοφόρας, αριστερής ενωτικής πρότασης  που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις  να υπάρξει ένας λαϊκός κυματοθραύστης απέναντι στο νεοφιλελεύθερο τσουνάμι που πλέον σαρώνει τα πάντα.
Σε ένα στημένο παιχνίδι, δήθεν "πολιτικής" αντιπαράθεσης, όπου το διακύβευμα είναι οι ...μικροδιαφορές της ίδιας πολιτικής πρότασης, δηλαδή διαχείρισης του καπιταλισμού μέσα σε μια ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η χρησιμοποίηση παλιών συνταγών με "δοκιμασμένα" και φθαρμένα υλικά, προκαλούν  γέλιο και αποστροφή.
Προσωπικά αρνούμαι να μπω στον κόπο να ακούσω οποιοδήποτε διάλογο πρόταση, ιδέα προέρχεται από τους επαγγελματίες "πολιτευτές" των κομμάτων εξουσίας, τους αγνοώ τους απορρίπτω χωρίς κανένα ενδοιασμό....

Μια ζοφερή πραγματικότητα όμως, επικρατεί σε όλους τους κομματικούς χώρους και σε όλες τις εκφράσεις της Αριστεράς στη χώρα μας. Προσπάθειες διαφορετικής πολιτικής τακτικής από του ΚΚΕ, για να προσεγγίσουν τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες, καταλήγουν να γίνονται κινηματικές ομαδούλες με στοιχεία δονκιχωτισμού, μεγαλοιδεατισμού και προσωπικών επιλογών, έχοντας ελάχιστη επιρροή στην εργατική τάξη που θέλουν να εκπροσωπήσουν, ενώ προσπάθειες μετωπικών σχημάτων αποτυγχάνουν όταν έρχονται αντιμέτωπες με ηγεμονικές, δογματικές ακρότητες και προσωπικές φιλοδοξίες.
Αντίθετα το ΚΚΕ με την αμυντική του στάση, καταφέρνει και συντηρεί την εκλογική του βάση σε ένα σχετικά σταθερό ποσοστό, όμως η τακτική "εμείς είμαστε εδώ όποιος θέλει έρχεται", είναι αποτυχημένη βαθιά συντηρητική και οδηγεί νομοτελειακά σε συρρίκνωση και αναποτελεσματικότητα. Η ωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα δεν πρόκειται να υπάρξει από μόνη της. Χρειάζεται να δοθούν κίνητρα και να υπάρξει ελκτική για τους νέους προσέγγιση προς την μαρξιστική θεωρία και δράση.
Η συρρίκνωση της Αριστεράς (δηλαδή αυτών που έχουν ασπασθεί την μαρξιστική θεωρία και πιστεύουν στο σοσιαλισμό, δεν μιλάω για ψηφοφόρους) , είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα, εφ' όσον δεν γίνεται τίποτα που να αναζωογονεί και πολλαπλασιάζει τις τάξεις της.
Το ΚΚΕ με τον ηγεμονικό του ρόλο, έχει την υποχρέωση να αλλάξει τη πολιτική συνεργασιών του απέναντι στην υπόλοιπη οργανωμένη Αριστερά  και τον μεγάλο όγκο των ανένταχτων αριστερών όσο υπάρχουν ακόμα, έχει υποχρέωση να ξανακερδίσει τη εργατική τάξη, τη νεολαία, το μαζικό κίνημα.
"Προκύπτει άμεσα η αναγκαιότητα της σύσφιξης των σχέσεων του Κόμματος, από την Κεντρική Επιτροπή έως την κάθε Κομματική Οργάνωση, με όλους αυτούς τους εργαζόμενους που θετικά προσεγγίζουν το ΚΚΕ, αρκετοί το επέλεξαν σε κάποια από τις κάλπες αυτών των εκλογών."
Το απόσπασμα αυτό από πρόσφατη ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ, δεν πρέπει να μείνει κενό γράμμα, αλλά αφετηρία μιας άλλης προσέγγισης.

Προσωπικά στις εκλογές της 7 Ιούλη θα ψηφίσω ΚΚΕ, "στοχευμένα" με τα παραπάνω μηνύματα   όχι εν λευκώ, όχι συγκαταβατικά, όχι σαν λύση ανάγκης αλλά με κριτική διάθεση, με συνεχή πίεση για ενωτική μετωπική πολιτική με τις άλλες αριστερές δυνάμεις, για διαφορετική προσέγγιση του μαζικού κινήματος.